8.etappe: Mannefall og milsluking

For åtte dagar sidan starta fem spente vandrarar frå Sulitjelma. Berre to kom heile vegen til Abisko.

Det var oss!

Frå naprapatskulen til Martha ville tre klassekompisar vere med på tur. Dei valte den lengste etappen på heile ruta, frå Sulitjelma til Abisko. Martha advara om at me går minst 25 km kvar dag, og at det er langt i terreng og med stor sekk. Ho anbefalte følget derfor om å trene med sekk og gå inn fjellsko på førehand. Me har eit relativt stramt tidsskjema, då me har ein draum om Lindesnes i det fjerne. Martha forsikra derfor gjengen om at me ville gå frå dei, om dei ikkje haldt følge.

Til vår glede og overrasking lot ikkje denne gjengen seg skremme av slike advarslar. Trønderen Lars Erik og Stockholmarane Patrik og Emma (Martha sin sambo i Sverige) var med! Me var klare til å gå onsdag morgon. Det var dessverre ikkje Norwegian med på, som hadde rota vekk Emma sin bagasje på veg til Bodø. Med tid og stunder dukka den opp. I mellomtida hadde me gått 700 høgdemeter oppover ein bilvei, og låg på toppen og venta på gjengen.

Trivelige hotelleigar Rune frå Sulitjelma hadde lova å frakte gjengen opp til toppen når dei kom. Rundt fem på ettermiddagen var me klare, alle fem.

Patrik, som omlag aldri hadde vore på fjellet før, kunne forsikre oss om at han var godt førebudd, då han hadde sett alle YouTube-klipp om korleis det skulle gjerast. Likevel var gjengen innstilt på at opphaldet ville bli tøft, og som Emma sa, ville dei vere glade om berre ein time ut av heile opphaldet ville bli fint.

Etter at Patrik hadde fått opplæring i korleis å halde gåstavar, var me klare.

Allereie første metrane starta utfordringane. Me måtte krysse ei lita snøfonn. Her var det nokre klegg. To framande ting på ein gong vart i meste laget for Patrik. Han sprang og hoppa rundt i panikk, medan han vifta med armane og laga høge blåselydar. Martha lo så ho haldt på å trille utfor snøfonna. Mari gjekk bakerst og observerte galskapen, spent på den kommande veka.

Lars Erik hadde ein del problem med sekken, og dette, samt den seine starten, gjorde at me første kvelden var forseinka i forhold til dagens etappemål. Trass dette var stemninga god, og me fekk oss nok ein god latter då middagen skulle lagast, og svenskane hadde tatt med tennvæske i staden for rødsprit.

Dagen etter starta me med nytt mot. Området me befant oss i var heilt fantastisk! Gjengen hadde valt ein god etappe, som i tillegg viste seg å vere lettgått. Området var relativt flatt og med gode stiar. Dette var ramma inn av store innsjøar og store fjell rundt oss.

Etter nokre kilometer andre dagen kom me inn i Sverige. Her vart stiane enda tydelegare, og treplankar var lagt ut overalt til å gå på.

Bruene var også av ein annan dimensjon enn i Noreg. Her er ei svensk bru i bakgrunnen av dei spreke ungdommane:

…og her er ei norsk bru (litt meir kick å gå på den?)

Ein annan forskjell frå Noreg til Sverige er klesstilen i fjellet. I Noreg er det ull for alle penga. I Sverige er det rutete skjorte, speidarsjal og hatt som gjeld. Me hadde god underhaldning med å tippe kven som var norske og svenske av dei me møtte ut frå kleda. Det stemte alltid!

Været var varmt, og tempoet høgt. Lars Erik hadde problem med å få i seg nok væske, og kjente seg ikkje heilt i form. Likevel var det lite empati å hente hos oss, som såg på klokka og telte kilometer. Me fekk raskt kallenavnet Gestapo, kanskje vel fortjent. Lars Erik måtte derfor berre stå på det han orka. Litt utpå dagen viste han oss dei sjukaste gnagsåra mellom låra. Me var sjokkert over alvoret, og at han trass dette hadde holdt så godt følge. Han hadde store smerter, og Martha tipsa han om ei hytte på vegen han kunne legge seg inn på for å kvile. Når me kom til hytta, Staloulouktastugorna, vart det klart at han ikkje hadde noko anna val. Me fekk renska såra og fekk han til sengs. Eit svensk par såg vantro på oss, når me fortalte at me skulle gå vidare. Seinare fekk me vite at Lars Erik blei på hytta i tre netter, før han tok helikopter ut frå fjellet.

Det går nemlig rutetrafikk med helikopter i den svenske fjellheimen-nok ein forskjell på Noreg og Sverige.
Det var kjipt å gå frå Lars Erik, men det var lite me kunne gjere for han, og var glad det var her dette skjedde, og ikkje langt inni dei øde trønderskogane.

4 av 5 fortsatte, men allereie første bakken etter hytta fekk Patrik problem: leggen hans slutta å fungere. Han brukte stavane til å dra seg oppover, og fortalte etterpå at han berre måtte gå, for om ikkje ville han falt bakover og trilla ned berget. Samtidig haldt Emma på (som oss) å miste vetet av all myggen. Me telta derfor då me nådde toppen av fjellet, og kryssa fingrane for at beinet til Patrik skulle vere betre neste dag.

Takka vera naprapatfiksing av Emma, var den det, og denne dagen gjekk me over 30 kilometer.

Me var mektig imponert over følget! Dagen var ikkje utan problem, men dei stod på og kjempa, trass mykje vondt. Emma var i imponerande god form, men kjente det etterkvart godt under fotblada. Dette løyste ho med å springe, for slik å ha føttene i bakken kortast mulig tid. Me hang etter som tre slips! Patrik sin hoftebøyar slutta etterkvart også å fungere. Dette fiksa han med å stoppe innimellom for å behandle seg sjølv. Imponerande kor lenge han klarte å halde dette gåande!

I tillegg hadde dei nye fjellskoa hans begynt å gi resultat i form av utallige gnagsår.

Neste dag var desse betraktelig verre! Det var også hoftebøyaren. Patrik fortalte at han ikkje kjente seg bra. Han kaldsvetta, og hadde frykteleg vondt. Han sa til og med at han ville legge frå seg 600 gram sjokolade på neste hytte. Dei som kjenner Patrik veit at han elskar sjokolade over alt på jord. Me var sjokkert, og skjøna ting ikkje var bra. Me kom oss til Kisuristugorna. Her tok me ein kikk på gnagsåra, og igjen skjøna me at dette var alvor. Alt var gult og guggete, og me var overaska då han sa det ikkje var der det var mest vondt. Det var klart at heller ikkje Patrik kunne fortsette, og Emma valte å bli igjen med han, då ho såg kor ille det var. Dette med litt tungt hjerte , då ho gjerne ville gått til Abisko, og var i fin form.

Det var trist og rart å gå frå dei. Samtidig var det litt godt å sleppe å sjå kor vondt dei hadde det, utan å kunne ta tilstrekkeleg hensyn. Emma og Patrik stod opp grytidlig neste morgon og kom seg til Ritsem, der dei møtte Lars Erik. Saman drog dei til Stockholm.

Etter 3,5 dagar med det som hadde verka som det verste realityshowet, var det berre oss igjen. Av ein hyttevakt fekk me høyre at Noreg hadde fått terrortrussel mot seg, og var i høgspenn. Me gleda oss til å komme til Ritsem for å få dekning og ringe heim. Me tok båt over Akkajaure, ein båt alle langs denne ruta tek.

Folka på båten tulla med oss om at me måtte ha svenske kontantar for å betale båten, ellers måtte me gå rundt. Me gjekk rett på, og tårene spratt nærast fram i augene på oss. Dei var raske med å avsløre spøken. Ikkje nordmenn klare for ein vits dette nei. På båten fekk me også vite at nettet i Ritsem var nede, og det var heller ikkje mulig å betale med bankkort på butikken der. Dette vart i meste laget for to slitne NPL-arar, og me kom oss så vidt opp bakken til Ritsem turiststasjon. Heldigvis var det ein servicemann utan like med namn Calle som var på jobb, og me fekk handle mot å betale på nettbank seinare. I tillegg gav han oss ein røyka fisk og brus. Stemninga vart straks betre. Seinare på dagen kom me så nær norskegrensa at me fekk dekning via Noreg, og fekk kontakta gjengen heime utan å bruke satelittelefonen. God dag igjen!

Etter dette har me slukt mil, blant anna langs den verdskjente og folksomme Kungsleden (som også har meditasjonsstadar).

Ein dag vart me litt lei folkehavet, og tok ein avstikkar ut frå merka sti, også for å spare ei mil. Det var deilig å navigere sjølv litt.

Bonusen kom på kvelden, då me endelig gjekk på ei elgku med kalv. Eit fint øyeblikk! Dei såg på oss og me såg på dei i nokre minutt, før dei loffa avgårde.

Nå er me komme til Abisko, og har handla haugevis av smågodtet som Ingridane fortalte oss om. Lykke på jord! Dei siste dagane har vore veldig lange, og det kjennest på kroppen. Men nå har me fått mat, dusj og klesvask, og byrjar å bli klare for siste etappe her i nord.

7.etappe: Umbukta-Sulitjelma

Me er kome til Sulitjelma, og halve tida er gått. Det er ein månad og tre veker sidan me starta på Nordkapp, og like lenge er igjen. Om lag halve distansen frå Nordkapp til Lindesnes er også gjennomførd. Me er glade det framleis er lenge igjen, då livet som NPL-ar framleis er godt (sjølv for ein sliten skrott).

Sommarvarmen tek framleis vare på oss. Sjølv om det framleis blir bading i kvart eit vatn, og shorts og t-skjorte er einaste plagga me brukar, er varmen likevel ikkje like intens som tidlegare, og det skapar trivsel på fjellet.

Noko anna som skapar trivsel er at insekta har roa seg litt, og forfølger oss ikkje konstant lenger. Trass plaga insekta har påførd oss så langt, har dei likevel gitt oss eit nytt syn på kvardagen. Det som før ville vore ein heilt ok morgon, er nå -utan insekt- ein heilt fabelaktig morgon, med nydeleg utsikt, perfekt gåvær og god dagsform. Gleda over å få sitte ute i lyngen med havregrynsgrauten i ro og fred, utan at nokon plagar ein, er nå lykke på jord. På same vis vert den nydelegaste solnedgang eller utsikt totalt overskygga om insekta slår til. Ein klarar ikkje å slappe av, puste eller tenke. Me har møtt insekt for alle værtypar og i alle størrelsar og fasongar på denne turen. Nå når dei endeleg er begynt å forsvinne, er kvardagen vår blitt så umåteleg mykje lysare, og me set så stor pris på øyeblikk som tidlegare vart tatt for gitt.

Når me snakkar om øyeblikk, er det eigentleg rart korleis det er med dei på tur. Gleda over små ting blir så mykje meir ekstrem her enn til vanleg. Som når ein finn ut at det finst ein stad der det blir seld is langs dagens rute, når det er tid for eit bad i eit klart fjellvatn (som er varmt), eller når ein ser hytta eller teltplassen ein sein kveld (me hoppar faktisk av glede).

Eit godt døme frå etappen er då me vandra nedover ein furuskog ein varm formiddag. Martha gjekk fremst, Mari bak. Plutseleg hviner Martha til og hoppar opp og ned og vifter febrilsk med henda. Mari reknar med Martha har tråkka på ein frosk eller fuglunge, noko som kan tenkast framkalle ein slik reaksjon. Men nei: «Blåbær, Mari! BLÆÅBÆÆÆR!!!» Før eit sekund var gått, sat me der i tuene begge to og moska innpå.

I tillegg til sol og mindre insekt har etappen stort sett vore lett å gå, med merka stiar og mykje hytter. Frå Meråker til Umbukta møtte me ikkje ei sjel vandrande i fjellet. Det har endra seg her. Første dagen, då me gjekk frå Umbukta, møtte me to andre jenter som går Noreg på langs. Ingrid og Ingrid frå Åndalsnes. To små jenter med 30 kg på ryggen. Uforståeleg korleis dei har komme seg heile vegen frå Nordkapp med den lasta på ryggen! Sterkt! Me delte erfaringar, og særleg eit tips tok me til oss: «I Abisko er det metervis med smågodthyller-kjempebillig!» Ingen tvil om at dette er vår store motivasjon mot neste etappemål, nettopp Abisko!

Me har også kryssa Polarsirkelen.

«Kva kan me vente oss på andre sida?» … Jo, hamburgarar og is på Polarsirkelsenteret, midt oppå Saltfjellet. Slik gir ny energi og hjernekapasitet til jentene. På vegen vidare vart det derfor eit lite foredrag av Mari til Martha, med tema Noreg under 2.verdskrig. Dette er slik som hender når me har ekstra energi. Enten held Mari historie-føredrag eller Martha får Mari til å pugge latinske muskelnamn. I dag var det altså 2.verdskrig som stod på agendaen. Ikkje før var foredraget ferdig så kom me over informasjonstavler om nettopp dette. Her fekk me vite at det i Saltdal og Rana kommune hadde vore heile 35 konsentrasjonsleirer, med 500 krigsfangar i kvar under krigen, satt til å bygge jernbanen. Rart å tenke på, der me vandra langs togskinnene.

Som sagt har etappen stort sett vore fin og lett å gå, men med eit særskilt unntak. Ein kveld me kikka på karta for ruta videre, oppdaga me ein potensiell snarveg. Snarvegar likar me, for Noreg er eit langt land. På kartet såg me ein skogsveg langs ei elv, mellom to svært bratte fjellsider. På kartet kunne det sjå ut som at vegen låg nedi elva. «Sikkert trykkfeil», tenkte me, og vandra neste dag avgårde med freidig mot, i retning snarvegen. Note to self: «Kart lyg ikkje! Viss kartet seier at vegen ligg i elva, så gjer den faktisk det!» Dette resulterte i ei strabasiøs ferd som veksla mellom balansering på store, lause steinblokker i elva, og kaving i tjukk jungel. Hadde me visst dette på førehand, ville det nok blitt omvegen…

Elles har etappen vore fin, og særleg den nest siste dagen, frå Argaladdhytta til Coarvihytta var heilt nydeleg. Kanskje den finaste så langt!

I formiddag ankom me Sulitjelma, populært kalla Sulis. Sulitjelma har i over 100 år vore gruvelandsby, med uttak av kobber og svovelkis, heilt til drifta vart lagt ned i 1991. På eit tidspunkt jobba det over 3000 arbeidarar her, og gruveselskapet var den nest største industribedrifta i Noreg.

Idag har Sulitjelma omlag 600 innbyggjarar, men me er fortalt at staden igjen er i vekst, og har blant anna akkurat fått ny skule.

Nå er me sjekka inn på Sulitjelma hotell, henta på matbutikken ein av eigararane, May Britt. For to møkkete og slitne vandrarar var dette staden å komme! Her fekk me vaske kle, dusje og det var til og med basseng. For ein luksus!! Det viste seg at heile hotellfamilien var på hotellet desse dagane. Elles var me dei einaste gjestene. Det gjorde ingenting! Me er ikveld blitt varta opp med treretters middag, eit måltid utan sidestykke. Ja, me veit me har sagt det før, men dette må vere turens beste måltid! Heimelaga fiskesuppe, ovnsbakt laks og deretter fromasj og bær gjekk ned på høgkant. Heilt nydeleg!

Maten stod i stil til omgivnadane. Hotellet, som er over 100 år gammalt, har tidlegare vore direktørbolig frå gammal gruvetid. Her har også kongen vore innom. Den gamle stilen er haldt ved like, og det er som å vandre rundt i eit herskapshus. Ein deilig plass å komme til etter nært 200 km vandring og mange netter telt.

I morgon kjem to svenskar og ein trønder for å slå følge med oss mot Abisko, alle frå Martha sin klasse. Me tenkjer derfor å gå mesteparten av etappen i Sverige, så ikkje overgangen skal bli altfor stor for Stockholmarane. Hej, søta bror! Nu kjør vi!

Gjestene

Noen bare snakker – andre virkelig GJØR det.

Dette er jenter i siste kategori – av ypperste klasse. Sersjant Peiling og meg selv var så heldig å få være med noen fantastiske dager fra Stekvasselv til Umbukta. En svært kort tur, men antageligvis den beste delen av turen.

Avreisen…

Det vanskeligste er gjerne å komme i gang. Jeg har selv planlagt Norge på langs, og både kjøpt sovepose og pulk, men vi kom oss aldri til verken Lindesnes eller Nordkapp (i alle fall ikke ennå). Å komme seg i vei var heller ikke så lett denne gangen. 30 grader og kjennskap til insektsbestanden gjorde det lite fristende å reise fra et trygt og godt hus med fire vegger å gjemme seg i. Selv med huset følte jeg meg en dag som Karius og Baktus hos tannlegen: «Ingen steder å gjemme seg» – bare tenk på jentene på tur. Dermed utsatte jeg turen noen dager, til den verste varmen hadde gitt seg. I mellomtiden gikk Mari og Martha fra Hattfjelldal til Steikvasselv, og kalte turen den verste de hadde hatt. 

Tilslutt tok vi mot til oss og satt oss på toget nordover. Det skulle vise seg at det enda var en del igjen av den vanskelige avreisen… Peiling fikk nemlig reisemage og hadde diare hele veien. Ja, Peiling er (for de som ikke kjenner han) en over middels stor vorstehhannhund. Det fins ingen do til karer som han på toget. Etter vår mening var det altfor få stasjoner langs toglinja, og hver stasjon ble benyttet godt… Jeg begynte å legge hele turen på is – vi kan ikke gå i fjellet uten tilstrekkelig veske… Om ikke det var nok klarte jeg å snuble i mine egne skolisser på vei bort til søplekassa med en skikkelig myk hundebæsjepose – og vips hadde jeg skrubbsår på hendene og hundebæsj på buksa, samt hele togets oppmerksomhet. «Ingen hull å gjemme seg i…»

Men slapp av folkens, etter dette kunne det bare gå oppover.

På Bjerka togstasjon stod Håkon Økland og tok meg i mot. Han driver Stekvasselv gård sammen med kona, Kari. Vi kjørte oppover og innover i landet og kom frem til deres naturperle langt inne i fjellet. De to vestlendingene hadde funnet veien helt hit, og det var ikke vanskelig å forstå hvorfor de ville bo her. Hvis du ser bort i fra alle insektene. Jeg fikk tildelt halve kårboligen, med alt du måtte drømme om. Vaskemaskin MED vaskemiddel for eksempel.

Da beina var lagt i sofaen og kartet ble studert hørte jeg stemmer, vestlandske stemmer – det kunne jo vært … Og jammen var det to søstre med stor sekk som hadde kommet frem. Hurra!

De så rett og slett skremmende spreke ut. 

Oppover

Okstindene i bakgrunnen. Hvem ser mest sliten ut?

Neste dag var det tidlig på’n. Vi ville opp i høyden før sola kom for høyt på himmelen og fikk skikkelig tak. Tempoet mot toppen var jevnt og bestemt. Vi fikk fort lønn for strevet. Ved siden av oss vokste Okstindmassivet. Men som nykommer i følget var det fristende å ta en liten: «Nei, søren. Vi har gått feil!! Vi skulle vært på andre siden av elva» – like før vi kom til toppen. Et kort øyeblikk klarte jeg å lure de spreke turgåerne, og til min store lykke sendte de sånne slitne blikk: «Hææ?? Er det sant?». Yes, ikke bare jeg som syns det var tungt.

Utover dagen våknet også insektene. Et øyeblikk følte jeg at vi gikk for livet. Ingen sa noe, bare klegg og blenning som sa bzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz… Martha hadde vondt i magen, og sa kanskje litt ekstra lite på grunn av det. Da vi kom til en liten haug, nærmest løp vi opp på den for å få litt vind til å jage vekke insektene. Det funka! Etter en titt på kartet og et bad i en liten dam, og en liten diskusjon rundt insektsplagen, ble vi enige om å forlate T’ene som ville gå nede i dalen, og sette kursen for høyden i håp om mer vind og mindre insekter.

Opp bar det! Med knakende suksess. Magen til Martha ble ikke bedre, men insektene ble blåst vekk med vinden. Varmen ble også mer levelig med litt trekk. 

Eller «levelig» er å underdrive. Vel oppe på toppen rigget vi oss til med panoramautsikt over tindene. Vi fant frem Real turmat og virkelig storkoste oss. Etter en stor-lunsj fant vi frem både det ene og det andre av smeltede godsaker – før vi tok oss en liten times lur.

 

Man kan jo virkelig spørre seg hvorfor man forlater en slik plass for å gå videre. Alle skjønner jo at det blir nedtur. Ned fjellet eksploderte det med blemmer og vondter for meg. Ja, og blemmene begynte å gi etter og vips hadde jeg gnagsår. Men jeg skjønte min «plass» og latet som at jeg var på helvetesuke med militæret.

Et bad, noen gnagsårplastere, hurtig påkledning av alle myggtette klær nede i dalen og en del sjokolade senere var vi fremme ved Gressvasshytta. En helt fantastisk hytte!! 

Mari og Martha lå som slakt på sofaen før jeg visste ordet av det. Hmmm… Kanskje flere enn meg som merker dagen på kroppen? 

Neste etappe

Dagen etter var både Peiling og undertegnede en smule halt. Det var noen indre barrierer som måtte bestiges for at sekken skulle få plass på ryggen. Men det er utrolig hva som går, og når kroppen ble varm var det bare å kjøre på. Været var helt av ypperste tur klasse. 

Du skulle vært der. 

Det meste av dagen bare suste avgårde. Da vi forlot lunsjplassen vår begynte vinden å blåse og været å skye over. Hurra – tenkte turgåerne.

Det kom til og med noen regndråper etter hvert. Hvem skulle tro at søstrene Teigen Varanes skulle bli glade for det? Martha sin mage var intet bedre i dag, så etter Realturmat-lunsj/middagen tok vi andre en liten byrde hver fra sekken hennes (litt selvskryt!). Folk flest ville kanskje tatt en pause, men Martha krevde bare noen ekstra dopauser…

Nei, dette var en fantastisk dag! Om det var varme eller regn så ble vi overlykkelig. Naturen endret seg masse gjennom dagen. Og disse to søstrene har et humør og humor du sjelden møter maken til.

Selv litt vann i sko like før vi trodde vi skulle slå leir ødelegger ikke stemningen. Det er noe med at det er kort på kartet og langt til fots sånn på slutten av dagen. «Det kan da ikke være sååå langt til de vannene der sånn?», men tross at terrenget så lett ut på kartet var det både opp- og ned-bakker som måtte passeres før vi kom frem.

Om vi var fornøyd med å overnatte på Gressvasshytta var stemningen om mulig enda bedre denne kvelden. Vi slo leir litt mer en en halv mil fra Umbukta – målet for neste dag. Med den nydeligste utsikt.

 Siste etappe

Neste morgen våknet jeg av god stemning og fnising fra naboteltet. Herlig og utrolig å tenke på at de to har delt samme telt (riktignok med to utganger) i 1,5 måned.

Turen til Umbukta gikk FORT. Ikke langt nede i lia gikk Martha (som gikk sist) i et jordvepsebol. «LØP!». Det var ingen «kjære mor» med den gjengen i hælene. Vi løp langt og lengre enn lang. Søstrene var ikledd bukse og genser, mens undertegnede hadde short og t-skjorte, og jeg svettet! Jeg tror nok jentene ikke forstå hvor god form de er i. Dette toppet på en måte helvetesuka til militæret. Det var ikke snakk om å senke tempoet, tross stor sekk og drepende varme. 

Plutselig var vi i Umbukta og turen var over for Peiling og min del. 

– Kan jeg ikke være med lengre, mor…?

Tross gnagsår, stive muskler, ømme hofter og skuldre så var dette definitivt årets høydepunkt!

 

Mari og Martha er virkelig drømme-turfølge! Så sprudlende og morsomme, samtidig som det er ingen nåde når det virkelig gjelder.

Takk for en flott tur! Og god tur videre! 

6.etappe: Himmel og helvete

6.etappe, frå Hattfjelldal til Umbukta, er gjennomførd. Det har vore ei kontrastfull oppleving.

Etter avslapping i ekstremvarmen i Hattfjelldal, loffa me langs asfalt til Krutvatnet, der me skulle ta inn på Nordlandsruta. At Solbjørg og Lars frakta sekkane våre denne dagen, gjorde dei tre mila lette og fine. Seint utpå kvelden kom me forbi ein rasteplass ved Krutvatnet. Der kom ei dame ut i vegen og vinka og ropte på engelsk til oss. Ho syns me såg varme ut, og lurte på om me ville ha litt å drikke. Me var på kokepunktet, og takka ja. Dama var på ferie frå Nederland med mannen sin. Dei reiste til Noreg kvar sommar og samla drivved. Drivveden brukte ho til å lage fine kunstverk, skilt og veggpynt som ho selde. Dei viste oss bagasjerommet, som var fullt i ved, samt noko av det ho hadde laga. Artig, imponerande og kjempefine! Her kan du sjå resultatet. Eit trivelig møte!

Vel framme ved Krutvatnet fann me ei hyggeleg overrasking. Her hadde Statskog satt opp ei herleg hytte der me fekk overnatte gratis. Luksus!

Og ikkje nok med det! Her hadde andre også vore innom, nemleg ingen ringare enn vår store helt Lars Monsen!

Starstrucked!!

Neste dag steikte sola framleis. Det var varmare enn nokon sinne. Sekkane vog nå 24 kg, meir enn nokon gong før. Me bada ved kvar anledning, men var like kokt igjen rett etter. Me prøvde oss på siesta på fjellet, men det var ingen stad å gøyme seg frå den steikande sola. Lufta stod stille, og skuggar fantes ikkje. Men dette var ikkje det verste. Denne dagen var nemleg alle insekta på heile fjellet ute etter oss. Insekt i alle størrelsar og fasongar prøvde konstant å kaste seg over oss. Nokon sa ein gong til oss at problemet med insekt berre handla om innstillinga. «Innstilling, innstilling», tenkte me, «det er uansett ingenting å gjere. Tenk på noko anna». Men kvar gong ein mygg kom pipande inn i øyra, i tillegg til fem klegg tok kamikazeangrep mot auga våre, og ein million knott og floger saug seg fast i knehasar, hovudbunn, skuldre og alle andre tenkelege stadar, var det like før me mista vetet begge to. Nede frå fjellet igjen vart det så intenst at me kapitulerte inn i tjukke lag med skallklede. I 35 grader var heller ikkje dette noko særleg. Me trådde nedover lia som to kokte hummarar. Til slutt enda Martha i fosterstilling på bakken, medan Mari kikka rådvill rundt seg, fokusert på å ikkje bli fullstendig gal. Me fann til slutt ein teltstad, og kom oss i «hus». Tidenes sommarvarme og insektsangrep gjorde at me var svært samstemte i at dette var den verste dagen på tur så langt.

Neste morgon peisa me tidleg av gårde, medan me sang for full hals på Kaizers sin «Bris», i håp om nettopp brisen. Det funka – heldigvis! Både verste varmen og insekta vart fjerna av denne deilige, deilige brisen. Stemninga vart god igjen, og me innsåg at det beste med innsekta er kor deilig det er når dei er borte.

Denne dagen kom me til Steikvasselv, der me fekk eit nydeleg hus heilt for oss sjølve. Eller ikkje heilt for oss sjølve då. Her venta nemleg Mari si spreke og fabelaktige venninne frå Trondheim, Marie, og vorstehren hennar Peiling. Dei var klare for tre dagar på tur med oss. Det vart tre nydelege dagar, og dei var eit herleg turfølge! To stjerner! Underhaldning gav dei oss også, då Marie skulle trene opp fuglehunden sin. Litt forskrekka vart me då Marie drog opp ein pistol midt på høgfjellet, og smelte av. «Peiling må berre bli vant til lyden», smilte ho.

Me har hatt utsikt over dei mektige Okstindane dei siste dagane, hatt litt meir behagelig vær, og litt mindre innsekt. Gjesteinnlegg frå Marie kjem, så følg med!

Nå er me komt til Umbukta Fjellstue, ei perle frå 1800-talet. Me har hatt oss ein haiketur til Mo i Rana, der me sendte Marie og Peiling på toget, og kikka på byen. Nå er me innkvartert i eit lite stabbur, der alle som går Noreg på langs får bu. Me er fortalt at det spøker her, og er spent på kva natta har å by på. Idyllisk er det i allefall.

Kapitulert i varmen!

Me har alltid sagt at det aldri kan bli for varmt for oss, og me er alltid dei siste som trekk inn i skyggen. Me kan ligge i evighet midt i solsteiken, og desto varmare jo betre har vore vårt motto. Det var heilt til me kom til Hattfjelldal…

Heile etappen frå Nordli og over Børgefjell var varm. Dette gav oss lite søvn. Alle som har sove i telt om sommaren veit kor varmt det kan vere å vakne når sola står rett på teltduken-som i ei badstue. På fjellet var det litt bris, noko som hjalp på. Då me kom ned frå fjellet var det som å entre ei kokande gryte. Aldri hadde me opplevd slik varme i Noreg, og med Beistet og Raggabasten på ryggen (som var større enn nokon sinne, då alle kleda våre låg oppi), gjorde varmen uuthaldeleg.

Då me kom ned frå Børgefjell, tok me ein lang siesta ved ei elv, der det også vart eit bad. Etter dette vandra me avgårde. Martha fortalte om ulike plager, som følelseslause tær og vonde lårmusklar. Mari, som ikkje hadde andre plager enn varmen, og var stolt som ein hane, utbraut: «Jaja, Martha… Eg som alltid trudde eg var den skrøpelige av oss. Her går me, eg som eit velsmurt maskineri, du meir som ein lada!» Det skulle ho aldri ha sagt! Same kveld begynte det velsmurte maskineriet å skrangle. «Eg har litt vondt i halsen eg Martha». Neste morgon var feberen også på plass, og dei 15 km inn til
Hattfjelldal sentrum, i ekstrem varme, verka uendelege. Heldigvis fekk sekkane haik med ei trivelig dame etter knappe 100 m. Det gjorde vegen lettare, trass sikkert 40 varmegrader og vindstille.

Då me kom til Hattfjelldal, fann me sekkane på blomsterbutikken. Me spurte om det fantes nokon overnatting i området, og før me visste ordet av det satt me i ein bil som køyrde oss til vårt eige vetle hus. Her blei me…i to heile døgn, kapitulert av varmen. Her fekk Mari tid til å bli frisk. Om det var elvevading eller varmen som var utslagsgivande er ikkje godt å sei. Ein pause var i alle fall nødvendig. Varmen hadde også tatt på for oss begge, og det var nydelig å få krype inn under tak og få sove ut.

Under opphaldet vart me kjent med utrulig trivelige Solbjørg og Lars som eigde huset. Lars køyrde oss på butikken og gav oss heimelaga blåbærvin frå sin eigen vinkjellar. Solbjørg inviterte på heimebakst og iskake. I tillegg fekk me vaske gjennomsvette klede og dusje. Me kjenner oss enormt godt tatt imot, og trass at ekstremvarmen fortsett, er me i ettermiddag klare for å vandre videre med ny energi. Solbjørg har til og med tilbydd seg å køyre sekkane våre dei tre mila på asfalt me har føre oss i kveld! Fantastisk!

Aldri i vår villaste fantasi hadde me trudd det var varmen som skulle stoppe oss på denne turen. Frå nå av blir det kvelds- og morgonvandring og siesta på dagtid. Me tek nå inn på Nordlandsruta, og set kursen mot Umbukta. Det skal bli godt å komme opp i fjella igjen, og me gler oss til å sjå dei mektige Okstindane. Og for all del – me klagar ikkje på sommarvarme. Det
vart berre litt voldsomt!

Børgefjell- biff og brevatn

Me har nå kryssa over Børgefjell, Noregs nest eldste nasjonalpark, etter Rondane. Parken er eit ynda mål for fiskarar og dei som ønskjer urørt natur. Parken har ingen merka stiar, turisthytter eller vegar.

Sidan det ikkje er nokre stiar gjennom Børgefjell, er ruteval mykje opp til oss sjølve. Me forhøyrde oss om ulike alternativ. Etter sterke anbefalingar om å ta ein båt inn på fjellet, over Store Namsvatn, heller enn å gå rundt vatnet i mykje kratt, kupert terreng og snø, valte me båten. Som Ingrid Espelid ville sagt, juksa me littegranne.

Juks eller ikkje, det viktigaste for oss er å ha det fint på tur, og har heile vegen valt å høyre på tips frå lokalt kjente. Kurt, som køyrde oss over vatnet, kunne også fortelje at han stadig fraktar NPL-arar.

Og jammen vart båten eit godt val! På båten møtte me Runar og Raymond frå Ballangen, som skulle på ei vekes fisketur i Børgefjell. Vår plan var eigentleg å campe med det same me kom over vatnet, då det allereie var kveld, men Runar og Raymond baud på biff og øl om me slo følge eit stykke til innover fjellet. Det freista. Og då kvelden var fin og selskapet godt, slo me følge. Den lengre høneblunden me hadde hatt medan me venta på båten, hadde også gitt oss tonnevis av ny energi. Me peisa opp lia.

Og plutseleg var me oppå fjellet!

Ved Gaukarvatn slo me leir, og klokka halv to fekk me servert biff med fløtegratinerte poteter og peppersaus, og ein iskald øl. Garantert turens beste måltid på fjellet!

Me kikka på kart ilag og delte turopplevingar. Raymond sine turopplevingar kan du lese meir om her.Turgleda dei viste over å vere første dagen på ein tur dei hadde gledd seg lenge til, smitta over på oss, og fekk oss til å tenke over kor heldige me er som får tilbringe heile sommaren på tur.

Då me gjekk å la oss seint på natta, for dei utpå med båt og fiska. Ihuga fiskarar tydelegvis! Neste morgon fekk me kaffi og sjokolade, før me skilte lag og tok i kvar vår retning vidare. Takk for laget!

Vinteren hadde hengt lenge i på Børgefjell i år, og det var framleis mykje snø i høgden.
Men denne helga hadde sommarvarmen verkeleg satt inn. Dette gav oss nydeleg ver, men også nokre utfordringar. Snøsmeltinga var enorm, og det som knapt viste som ein liten bekk på kartet, var nå store fossar. For første gong i våre liv skulle me få prøve oss på skikkelig vading. Ein «bekk» som nå var omskapt til ein enorm foss, vart vår største utfordring. Me vandra opp og ned og opp og ned langs fjellsida for å finne ein stad å gå over. Til slutt måtte me berre legge i veg. Me hadde eit tau mellom oss på 25 meter. Ein gjekk, medan ein stod på ein litt rolegare plass i elva og passa på. Me måtte gå oppover og nedover i elva for å unngå den aller verste straumen, med vatn til godt opp på låra. Etterkvart vart me svært nedkjølte, og i den strie straumen vart det då vanskeleg å konsentrere seg og halde balansen. Me tenkte på mamma sitt mantra: «Eit steg om gongen, jenter, eit steg om gongen!» Då me endeleg var over, hadde me vore uti elva i over ein time. Me var letta og iskalde. Me bytta, pakka oss inn i Jervenduken og laga Real Turmat og te. Me prisa oss lykkelege for den varme vinden og sola, som gjorde at me sakte men sikkert fekk varmen igjen. På kartet såg me at fleire elvar venta, som såg ut til å vere minst fire gonger så store som «bekken» me nå hadde passert, og som kom ned frå brear og fjell med mykje snø. Me grua oss allereie. Heldigvis var ikkje desse like strie, og me kom oss heilskinna over alle.

For oss vart Børgefjell på mange måtar ein svenneprøve, både når det gjaldt store elvar og navigering på eiga hand. Det gjekk bra, og nå er me klare for meir, spente på kva Nordland har å by på.

Beistet og Raggabasten

Dette er Beistet og Raggabasten. Dei likar å gjere kvardagen tung for oss. Dette gjeld særleg litt utpå ettermiddagane, når dei merkar me byrjar å bli slitne. Då gjer dei seg tunge som bly, og skapar seg som to udyr. Plutseleg kan dei finne på å klemstre Mari på hofta eller klype Martha på skuldera. Me trudde kanskje samarbeidet skulle bli enklare på sikt, når me vart betre kjent, men Raggabasten og Beistet er framleis uforutsigbare, og me veit aldri kva tid dei vil gjere livet surt for oss.

Elles er alt bra. Me har komt til Røyrvik ikveld. Beistet og Raggabasten har haika idag, så me har fått litt tid for oss sjølv. Det var godt! Men då dei køyrde avgårde såg me dei rotta seg saman på lasteplanen, og dei sang: «Svake mennesker, hvorfor er du så svak, hvorfor er du så svak?»

4.etappe: Meråker – Nordli

Me er komme til Nordli, og fjerde etappe er gjennomført. Me har vandra i 8 dagar og 200 km sidan Meråker, med eit snitt på 25 km til dagen. Det har vore lange dagar. 25 km på kartet i terreng tek mykje lenger tid enn på asfalt. Det har også vore nydelege dagar, med eit herleg følge. Me vil gjerne dele litt frå etappen.

Våre forventningar til etappen Meråker-Nordli var ikkje store. Me tenkte det ville bli fint å komme ut i terreng, og det var det. Det var områda i nord me gleda oss mest til, og sa faktisk då me flaug til Trondheim: «Det er jo genialt å bli ferdig med Nord-Trøndelag nå først, så er me ferdige med det kjedelige med ein gang.» Etappen overraska positivt, så til dei grader!

Frå å gå langs E6 kom me nå inn i nokon av dei mest øde områda i Noreg, med største samanhengande område utan tekniske inngrep. Det var knapt ein sti, og me møtte ikkje eit menneske vandrande i fjellet i løpet av dei 8 dagane. Det me derimot fekk sjå, var variert og uberørt natur, reinsdyr og utallige ulike fuglar. Frå høge fjell til ugjennomtrengelige kratt, til store innsjøar og fjellgårdar der folk bur fast, sjølvforsynte med straum og utan veg. Blåfjella og Skjækerfjella nasjonalpark kan anbefalast på det sterkaste til alle som ønskjer verkeleg villmark.

Me har på vegen blant anna besøkt Holden Fjellgård, ein nydeleg fjellgård som idag er open for turistar, blant anna som DNT-hytte. Gården har vore busatt sidan 1700-talet, og var ei perle.

På veg ned frå fjellet mot Holden, såg me ein liten båt utpå vatnet. Me spøkte med at dei sikkert var å fiska middag til oss (ja, me tenker stort sett på mat heile tida;)). Då me kom ned til gården viste det seg at det var ein trivelig familie frå Levanger der, på fiske heile helga. Og joda, der kom dei med ein gigantisk aure, ferdig tilberedt til oss. Ikkje eit vondt ord å sei om Real Turmat, men dette måltidet smelta verkeleg på tunga!

Elles har mykje av etappen vore prega av myr. Myra gjer det tungt å gå, og våte sko har vore ein gjengangar hos vårt turfølge. Me må igjen sei me er imponert over Alfa-skoa våre. 8 dagar i myr og eit utal elvekryssingar og skoa er framleis knusktørre.

Mygg har også vore ei oppleving på denne etappen. Alle er einige om at me ikkje visste kva mygg var før denne turen. Vel slapp me lett unna, berre to kveldar var det verkeleg ille. Men då var det også meir mygg enn me har sett i heile vårt liv – til saman. Det var som ein grå vegg rundt oss på alle kantar, og berre dei sekunda det tok å dekke seg med skallklede og myggnetting var nok til å bli halvveis oppspist. Men ingen fare: etterpå spiste me myggen. Real turmaten til middag vart dobbel porsjon, då dusinvis av mygg fulgte med inn i munnen for kvar skei… Hevnen er søt…

Dette idylliske bilete av Martha og eit gigafly er eigentleg av Martha og ein mygg. Snik seg med overalt gitt…

Eit langt større dyr enn myggen me har haldt utkikk etter, etterkvart som me nærma oss Lierne, er bjørnen. Me hadde høyrd Lierne vert kalla bjørnens Sinsenkryss på grunn av at all bjørnen stakk innom her. Mandag kveld kom me til ein liten stad (i Lierne) som heiter Berglia. Herfrå vandra me oppover ein skogsveg. Tobias, den mest observante i følgjet, oppdaga plutseleg eit gigantisk spor midt i vegen. Ingen tvil. Det var bjørn.

Like etter kom møkk, akkurat slik me hadde blitt fortalt ein bjørnebæsj skulle sjå ut.

Ingen tvil om at bamse brakar hadde vore her. Like etter ropte mamma: «Der er den!» Me høyrde knaking i greiner rett føre oss. Nokon av oss sprang framover, andre bakover, i ei blanding av ekstrem nysgjerrighet og skrekkslagenhet. «Der var elgkua, såg dåke den?», ropte mamma. Ei ELG-ku??? Mamma skjøna kanskje kor usannsynlig det var at bjørnen dukka opp rett føre nasa på oss, og tenkte ikkje på den. Det gjorde derimot me. Rett etter dette måtte me krysse omlag 2 km med det tettaste krattet som tenkast kan – kl.23 på kvelden. Me følte bjørnen kunne vere 2 meter frå oss, utan at me ville sjå den, og me prata alle litt ekstra høgt, med litt ekstra adrenalin innabords. Me møtte ikkje bamse brakar denne kvelden, men å vite at han hadde vore der, satt likevel ein prikk over naturopplevinga.

I går var det tid for ein dag på asfalt etter gammalt. Me kjente fort at det ikkje har vore noko sakn. Mykje vart betre då Tobias bestemte seg for å haike siste to mila, med alle sekkane våre. Med vel 100 kg bagasje handla han middag, henta depotpakkane våre i Nordli og fiksa camping på nydelege Strandstua camping. Då me kom fram venta tidenes middag og iskald øl. Me skåla for ein vellykka og lang etappe, imponerande innsats av alle fem og ein månad på tur for Mari og Martha. For å toppe kvelden hadde Tobias også fått med seg kaker og lefser av handelsmann på Matkroken Lierne, frå «Lierne», berre fordi me gjekk Norge på langs. Fantastisk!

Idag har me hatt kviledag på campingen. Me våkna til knallblå himmel, blikkstille vatn og varmt vær. Det vart frukost i sola, ro-og fisketur på vatnet og herleg avslapping.

Martha har ein bekjent frå skulen i Sverige frå Nordli, Morgan. Ho kontakta han for å få tips om kva me burde oppleve i Nordli. Morgan var ikkje heime, men det var mora, Siv. Ho henta oss på campingen, viste oss restauranten Li-vert’n ho driv, og sa me måtte ta eit måltid der. Her vart me påspandert BJØRNEburger og elgburger. Dette er mat utanom det vanlege, og verdt ein tur til Nordli i seg sjølv. Eit fantastisk måltid me kan anbefale på det varmaste. Lokale råvarer, grovt og godt brød og tyttebærkrem. Ein delikatesse. Medan me nytte måltidet utbraut Martha: «Eg som trudde eg skulle bli spist av bjørnen, og nå er det eg som spise den!»

Gode og mette gjekk turen til nasjonalparksenteret. Her fekk me eiga omvisning av Steinar Bach, nasjonalparkforvaltar for Blåfjella/Skjækerfjella- og Lierne nasjonalpark. Særleg bjørnehistoriane vekka interessa vår, og Steinar kunne bekrefte at bileta av spor og møkk stamma frå bjørn, og at heile 16 bjørn held til i det område der me fann spora. Me syns det er fantastisk spennande med så store rovdyr i nærleiken, men fekk også stor forståing for kva belastning bjørnen har vore på desse bygdene. Steinar kunne fortelle at det på starten av 90-talet var rundt 50 sauebønder, som levde av dette i området. I dag var det berre eit levedyktig sauegårdsbruk igjen. Resten er lagt ned, mykje på grunn av bjørn. Dette må skape negative haldningar til rovdyret. Likevel, eller nettopp derfor, driv nasjonalparksenteret opplæring av barna i fylket om korleis å leve med rovdyra, korleis unngå dei og korleis vise dei respekt. Eit imponerande tiltak! Dei fleste ungar i Nord-Trøndelag kunne nok då fortelje oss at det ikkje er nokon god ide å valse i tett kratt nær midnatt i bjørnetette områder – med hund…slik me gjorde!

Etter nasjonalparksenteret tok me oss ein softis i den steikande sola. Også denne fekk me gratis – berre fordi me er ute å går ein så lang tur. Jøssinavn. Jammen er livet godt som NPL-ar i Nordli!! Og som om ikkje det var nok, då me skulle til å poste dette innlegget i kveld banka det på campinghytta. Der stod Siv igjen. Ho hadde røykt fisk, og lurte på om me ville smake. Heilt nydelig!!! Og for ei hyggeleg dame! Slike folk løfter ikkje berre seg sjølv, men heile bygda. Me kjenner oss så vanvittig godt tatt imot her i Nordli , og det har kanskje vore ein av dei finaste dagane våre på denne turen så langt.

I morgon dreg mamma, Tobias og Kira heim att. Etter denne etappen fortener dei ein hyllest!
Tobias, Martha sin kjæreste, har knapt vore i fjellet før, og langt i frå vore på ein lang telttur i ødemark. Han er frå Tønsberg, og sjøen er hans stad. Det satt imidlertid ingen stoppar for han. Trass gnagsår, våte bein og lange etappar spratt han frå tue til tue, utan å klage. Ein ekstrem observasjonsevne, og den som oppdaga alt me andre oversåg, som bjørnespor, eller ein svømmande elg over vatnet. I tillegg utruleg hjelpsom, og stelte i stand både frukostar og middagar før me andre hadde fått snudd oss rundt.

Mamma, vår turhelt og forbilde har vist formidable navigeringsferdigheiter og eit maskineri utan like. Ho finn fram på dei utrulegaste stader og har gitt oss nyttig lærdom når me nå skal finne fram på eigahand. Ho blir aldri sliten, og trass våre tre veker på tur allereie, hadde me store problem med å halde hennar tempo. Me tek av oss hatten for Noregs sprekaste mamma. I tillegg har det vore utrulig koselig berre å ha med seg mamma på tur.

Og til slutt Alaskan Malamute Kira. 11 kg, ein tredjedel av si eiga kroppsvekt har ho bore i 200 km. Og utan teikn til svakhet. Snarare tvert om, og då særleg når reinsdyr dukka opp. Eller mus. Eller fugl. Eller ubestemmelege lukter. Ein arbeidshund utan like, og likevel så hjertelig mot alle. Dei siste dagane syns me ho vart litt tynn, så me lot ho ta oppvasken. Sjeldan har kjelen med fastbrent havregrynsgraut blitt så rein..;). Ho har gitt oss mykje glede den siste veka!

Til sist kommentarar frå turfølget:

Tobias: «Det var himmel og helvete. 90% himmel då… Det verste var mygg, myr og å ta på vått tøy. Det beste var at eg klarte det! Og utsikten, naturen og reinsdyra. Og lære å kjenne meg sjølv betre-korleis reagerer når for eksempel blir sliten og svolten.»

Mamma:»Det gode selskapet og den gode stemninga var det beste. Og det å få vere del av den uendelege villmarka her over mange dagar, og meistringa ved å finne fram-nesten som skattejakt. Ydmyk og takknemlig! Trur denne nasjonalparken vil bli oppdaga!»

Kira: «Takk for oppvasken, bidreg gjerne igjen!»

Imorgon går turen i retning av Børgefjell, berre oss to igjen. Takk for oss Nordli!

Endeleg villmark!

Då var me endeleg komme oss vekk frå E6 og ut i det fri. Det er nå tre dagar sidan me starta frå Meråker, og kom i går kveld ned frå skogen/fjellet til ei veldig lita og fin bygd som heiter Vera. Her har me telta i natt, med alle mulige typar fuglar me aldri har sett før rundt oss. Me har også endeleg fått helst på den berømmelege myggen. Med myggnettingar over hovudet gjekk det fint det også. Eller kva seier du Martha? For oss som hadde KNOTTsikkert nett gjekk det i alle fall bra…

Etter første dagen på veg, har me dei to neste dagane vandra på merka DNT-stiar frå Ferslia til Sandvik, og i går til Vera. I dag tek me oss inn i Blåfjella- og Skjækerfjella nasjonalpark, ein av dei nylegast etablerte nasjonalparkane i Noreg (2004). Her får me for første gong på turen prøve oss utan merka stiar, og har berre eigne kart og vurderingsevner å stole på. Det er spennande og blir sikkert litt ekstra underhaldning i kvardagen. Me er imidlertid glad me har med oss mamma, Tobias og Alaskan Malamute Kira. Dei har alle tre allereie imponert som nokre skikkelege sporfinnarar. Fint for oss!

Før me tok inn på fjellet på onsdag, sov me på Ferslia Fjellstue, ei koselig og velhalden DNT-hytte. Då me skulle til å leggje oss rundt kl. 23, etter middag, yatzy og kartstudering, kom tre gutar ramlande inn døra. Dei såg slitne ut, og det første dei sa var: «Er det matkammer her?», på kav stavangerdialekt. Det var det, og dei vart glad! Me spurte om dei hadde vore langt. «Jo, me går Norge på langs me», sa dei. Me lo, og det vart mange delingar av erfaringar den kvelden og neste morgon. Dei hadde vore på tur sidan februar og mars, og hadde både artige og dramatiske forteljingar frå turen så langt. Om de er interessert kan de lese om turane deira her og her

Dei tre kunne også fortelje med eit sukk at me hadde mykje myr i vente. Dei hadde rett. Dei to siste dagane har me stort sett vandra i myr. Det er tungt, og det er ikkje å leggje skjul på at kilometrane går seinare her enn på E6. Likevel går me stort sett å smiler frå øyre til øyre. Etter tre veker med knallhard asfalt og såre føtter er myra som deilige puter som tek imot kvart steg, og fjellstøvlane frå Alfa er framleis tørre!

Den største utfordringa med å komme ut i villmarka er dårleg tilgang på butikkar, og at me ikkje lenger kan fråtse i det dei har å by på. Me er stort sett alltid litt svoltne, og har kanskje tatt med litt lite mat på denne etappen som er 8 dagar utan tilgang på butikk. Det er imidlertid ein ond sirkel, då sekkane allereie er tunge, og meir mat betyr tyngre sekkar og større forbrenning. Etter fatcamp i Troms, der me stoppa på kvar einaste matbutikk, går det vel bra med nokre dagar med litt mindre mat. Det er nok ein vane!

I går kom også endeleg sola tilbake. Velkommen, vår ven! Du har vore sakna! Dette førte til sløving i lyngen, og eksepsjonelt godt humør. I tillegg er det rart korleis alle stadar blir så nydelege med ein gong sola skin. Fleire gonger i går har me berre stått å nytt omgivnadane, eller komme med utbrot som: «Ååå sjå så nydeleg då!» Det er godt å endeleg vere her – i skogen og på fjellet! Me gler oss til å få sjå meir av kva Nord-Trøndelag har å by på i dag, når me nå skal inn i nasjonalparken.

Start frå Meråker – med nytt følge

Då er me i gang igjen, og skal vandre nordover. Tobias, mamma og Kira er med, og me er slik eit følgje på 5. Fantastiske Jens og Lena køyrde oss til Meråker, etter ei natt i Trondheim. Nå blir det endelig skog og fjell!