Kapitulert i varmen!

Me har alltid sagt at det aldri kan bli for varmt for oss, og me er alltid dei siste som trekk inn i skyggen. Me kan ligge i evighet midt i solsteiken, og desto varmare jo betre har vore vårt motto. Det var heilt til me kom til Hattfjelldal…

Heile etappen frå Nordli og over Børgefjell var varm. Dette gav oss lite søvn. Alle som har sove i telt om sommaren veit kor varmt det kan vere å vakne når sola står rett på teltduken-som i ei badstue. På fjellet var det litt bris, noko som hjalp på. Då me kom ned frå fjellet var det som å entre ei kokande gryte. Aldri hadde me opplevd slik varme i Noreg, og med Beistet og Raggabasten på ryggen (som var større enn nokon sinne, då alle kleda våre låg oppi), gjorde varmen uuthaldeleg.

Då me kom ned frå Børgefjell, tok me ein lang siesta ved ei elv, der det også vart eit bad. Etter dette vandra me avgårde. Martha fortalte om ulike plager, som følelseslause tær og vonde lårmusklar. Mari, som ikkje hadde andre plager enn varmen, og var stolt som ein hane, utbraut: «Jaja, Martha… Eg som alltid trudde eg var den skrøpelige av oss. Her går me, eg som eit velsmurt maskineri, du meir som ein lada!» Det skulle ho aldri ha sagt! Same kveld begynte det velsmurte maskineriet å skrangle. «Eg har litt vondt i halsen eg Martha». Neste morgon var feberen også på plass, og dei 15 km inn til
Hattfjelldal sentrum, i ekstrem varme, verka uendelege. Heldigvis fekk sekkane haik med ei trivelig dame etter knappe 100 m. Det gjorde vegen lettare, trass sikkert 40 varmegrader og vindstille.

Då me kom til Hattfjelldal, fann me sekkane på blomsterbutikken. Me spurte om det fantes nokon overnatting i området, og før me visste ordet av det satt me i ein bil som køyrde oss til vårt eige vetle hus. Her blei me…i to heile døgn, kapitulert av varmen. Her fekk Mari tid til å bli frisk. Om det var elvevading eller varmen som var utslagsgivande er ikkje godt å sei. Ein pause var i alle fall nødvendig. Varmen hadde også tatt på for oss begge, og det var nydelig å få krype inn under tak og få sove ut.

Under opphaldet vart me kjent med utrulig trivelige Solbjørg og Lars som eigde huset. Lars køyrde oss på butikken og gav oss heimelaga blåbærvin frå sin eigen vinkjellar. Solbjørg inviterte på heimebakst og iskake. I tillegg fekk me vaske gjennomsvette klede og dusje. Me kjenner oss enormt godt tatt imot, og trass at ekstremvarmen fortsett, er me i ettermiddag klare for å vandre videre med ny energi. Solbjørg har til og med tilbydd seg å køyre sekkane våre dei tre mila på asfalt me har føre oss i kveld! Fantastisk!

Aldri i vår villaste fantasi hadde me trudd det var varmen som skulle stoppe oss på denne turen. Frå nå av blir det kvelds- og morgonvandring og siesta på dagtid. Me tek nå inn på Nordlandsruta, og set kursen mot Umbukta. Det skal bli godt å komme opp i fjella igjen, og me gler oss til å sjå dei mektige Okstindane. Og for all del – me klagar ikkje på sommarvarme. Det
vart berre litt voldsomt!