Noreg på langs til ettertanke

Det er over to veker sidan me kom til Lindesnes. Over to veker sidan vår tur gjennom Noreg var over. Målet og sluttpunktet me hadde gått mot heile sommaren var plutseleg nådd. Noreg er eit langt land. Likevel, eller kanskje nettopp derfor, var det uverkeleg og absurd å nå ”enden”. Føre oss låg havet, og det vart slik svært tydeleg at me var komme til «Noregs ende».

Gleda var stor den dagen på fyret. Me jubla, lo og grein, og klemte både kvarandre og fyrtårnet.

Vel tilbake i kvardagen verkar det heile litt uverkeleg. Me har stupt inn i ein ny kvardag – med hovudet først. Det er ikkje lenger kroppen det blir stilt krav til. Nå er det hovudet. Frå å ha tvinga kroppen framover kvar dag i 103 dagar, utan særleg anna å tenke på, får kroppen nå vere i fred så mykje den vil. Hjernen derimot er ferdig med ferie. Kroppen sitrar og kriblar etter meir røyrsle. Nå er det hovudet som er fullstappa og trøytt. Dei to har over natta bytta plass. Med mykje nytt å tenke på, i ein ny, spennande og annleis kvardag, er det nesten så me gløymer heile turen. Heilt til me om morgonen står opp av senga, og kjenner at me framleis er såre under føtene. Det er godt å vere heime igjen, men innimellom kjenner me saknet etter tur. Då er det fint å mimre litt, og me vil gjerne seie nokon ord om turen vår – nå i ettertid.

Sylane

Ein av dei siste dagane i Setesdalsheiane, etter vel 2,5 mil, begynte me å snakke om kva me gleda oss mest til med å komme heim. Me gleda oss veldig til å komme heim til dei me er glade i. Me gleda oss til å ete akkurat den maten me ville ha, og å kunne ete oss heilt mette til kvart måltid. Til å ha ei seng som stod på same staden kvar dag, og som ein slapp å bære på ryggen. Til å ta på seg reine klede, som ikkje stinka død og forderving, og kanskje til og med ta på oss noko fint. Og til å sleppe å gå i tolv timar kvar dag, bli utslitt kvar einaste kveld og gå kilometervis med smerter (Martha si skulder). Me snakka om kor mykje me skulle ligge på sofaen, alle seriane me skulle sjå og all maten me skulle ete. Me var oppstemte over samtaleemnet, og med tanken på at det var mindre enn ei veke til alt dette skulle skje.

Så begynte me å snakke om kva me trudde me kom til å sakna frå turen når me kom heim. Overraskande nok handla det om svært mange av dei same tinga som me gleda oss til med å komme heim. Me snakka om at me ville sakne tomannsboligen (teltet vårt), og kor fine kveldane og morgonane der hadde vore. På tunge dagar, der me knapt hadde sagt eit ord til kvarandre på fleire timar, var det likevel alltid like god stemning når det var tid for å slå opp teltet. Vel inne i teltet, eller utanfor på fine dagar, var det kveldsmat, mimring frå dagen, lesing og mykje tull. Om morgonane var me ofte stuptrøtte, og beina kjentes framleis slitne. Då var det musikk som fekk opp stemninga. Me hadde nokre gjengangarar me høyrde nesten kvar einaste morgon, blant anna Erik Byes ”Vår beste dag”. Då vart alltid stemninga god, og me vakna til liv, klare for nye mil. Havregrynsgrauten i soveposen kvar morgon smakte alltid like godt. Vel heime er det desse morgonane og kveldane i teltet me hugsar godt. Alle dei nydelege campeplassane – og dei dårlege campeplassane, som vart valt når me var altfor slitne til å leite lenger – og der me uansett alltid sov like godt.

Me snakka om at me ville sakne det enkle livet, der me alltid visste kva me skulle ta på oss (det same som dei siste tre månadane), og aldri tenke over om håret såg ut som ei høysåte eller om det hadde festa seg mose eller lyng i det.

Og å aldri tenke over om ein blir skiten, og kunne ligge strekk ut kvar som helst. Alle pausar føregjekk liggande. Og me kan skrive under på at Noreg har mykje gode liggeplassar!

Noreg på langs har vore som ei skattejakt. Me bur i eit fantastisk land, med så vanvittig mykje spektakulær og variert natur. Med unntak av Hardangervidda, delar av Jotunheimen og Sylane, var kvar dag ei oppleving av heilt nye områder. Mange har spurt oss kva dei flottaste områda var. Det er klart me hadde våre favorittar, som områda rundt Sulitjelma,

 

Finse,

og Okstindane.

Likevel var det variasjonen som var det beste. Frå Magerøya heilt i nord, med knapp vegetasjon og hav på alle sider,

via spisse tindar i Troms,

enorme skogar og villmark i Nord-Trøndelag,

kvitdekte reinlavheier i Rondane,

majestetiske Jotunheimen og Skarvheimen,

kjente og kjære Hardangervidda

og utfordrande, men vakre Setesdalsheiane, som gjorde at me verkeleg fekk prøve ut uthaldet vårt, psykisk og fysisk.

 

Til slutt med avslutninga på det glade sørland, ned mot Lindesnes, med omgivnadar som minna om greske øyer.

For eit land! Og så heldige me har vore som har fått brukt heile sommaren på tur oppi dette!

Ved sidan av naturopplevingane, er noko av det me kjem til å hugse aller best alle dei trivelige folka me har møtt. Frå første dag av turen vår og gjennom heile landet har me møtt ei venleik utan like. Framande har tatt kontakt og tilbydd alt frå overnattingar, museumsomvisingar, mat, hyggeleg selskap, lokalkunnskap og oppmuntringar. Desse møta har berika dagane våre så til dei grader. Det er dette me har snakka om undervegs, og som me vil hugse i lang, lang tid. I tillegg er me så heldige å ha fantastiske menneske rundt oss i vår krets frå før. Kjente og kjære har slått følgje undervegs og stilt opp på alle moglege måtar for å hjelpe oss gjennom turen. I tillegg har det vore  veldig trivelig med alle som har følgd med på bloggen. Dei gongene me kom til nettdekning vart det alltid opplesing av kommentarar og ”likes”. Det var oppmuntrande og veldig hyggeleg at folk følgde med oss på turen, og gav uttrykk for at dei sat pris på det. Tusen takk til alle, både framande og kjente som har engasjert seg i turen vår! Tenk at det finst så mange fine folk her i Noreg. Det er kanskje vår største oppdaging på turen, og har gitt oss så utrulig mykje glede!

Til slutt må me seie noko om det å vere to søstrer på tur i lag. Me har fått mange spørsmål om korleis det har gått, om me ikkje har krangla mykje, og blitt lei kvarandre. Snarare tvert i mot. Me har vore eit radarpar på tur, utan ein einaste krangel. Det har vore mykje tøys, tull og latter. Som Martha sa: ”Det er nesten som å vere på tur med seg sjølv, berre betre”. Me er samstemte, tenker likt og har saman jobba for det same målet gjennom 103 dagar. Saknet er derfor stort nå, etter å ha budd i same telt, og vore konstant med kvarandre i så lang tid. Turen hadde ikkje vore i nærleiken av det same utan.

Noreg på langs har vore ei utfordring. Det har til tider vore tungt fysisk, og ikkje minst psykisk. Martha har hatt vondt store delar av turen, men har halde det gåande likevel, og ingen av oss tenkte eit sekund på å bryte. Trass dette har det vore ei oppleving for livet. I ettertid har mange sagt til oss: ”Jaja, det er jo sikkert kjekt å ha gjort det”. Nei, det er ikkje kjekt å HA gjort det, det var kjekt å gjere det. Turen var målet, og motivasjonen var å få oppleve kva Noreg hadde å by på, og få vere på tur ein heil sommar – ikkje å kunne seie i ettertid at ”eg har gått Noreg på langs”. Det verkar uansett heilt uverkeleg.

Kanskje den viktigaste lærdomen me har fått ut av turen heng nettopp saman med at det til tider har vore slitsomt. Kor langt det er mulig å gå, sjølv om ein er sliten, litt lei og helst vil ligge heilt i ro. Slike tankar går over, og plutseleg er ein inne på andre tankar, som kor heldig ein er som kan gå her på tur. Eller kor nydeleg det er akkurat her, no. Innstillinga har ei overraskande kraft, som etter denne turen gjer at me tenker at det aller meste går an om ein bestemmer seg for det.

Sommaren har gitt oss minner for livet, som me vil mimre om ilag til me blir gamle og grå (og kanskje særleg då). Turlivet lokkar tilbake, og kroppen sitrar etter meir. Likevel, på dagar som i dag, når regnet ausar ned og tordenet skrallar, er det nydeleg å kunne sitte inne framføre peisen – og ikkje måtte gå ein meter, om ein ikkje har lyst.

 

 

Lindesnes!!!

Me er framme! I formiddag ankom me Lindesnes fyr, til ein hjertelig velkomst av mamma og Lars Tobias – på den aller finaste dagen å ankomme Lindesnes! Me var overbevist om at våre støle og slitne kroppar ikkje var i stand til å springe, men då me såg fyret dukka uante krefter opp, og me spurta mot fyret og opp alle trappene – hånd i hånd. Me har drukke bobler og ete kake, jubla og sunge «Mellom bakkar og berg». Tårer har det også blitt! Det er surrealistisk å vere framme. Enden av Noreg er nådd, og jammen er det eit langt land me bur i. Langt og nydelig! Det har vore eit eventyr utan like, og me sit igjen med utallige minner. Nå er me i Kristiansand på hotell og skal nyte kvelden vidare på det glade Sørland!

Setesdalsheiane – ei siste utfordring

Setesdalsheiane hadde me ingen store forventingar til. Me hadde høyrd lite om område, og brydde oss heller ikkje så mykje. Det skulle berre vere ein siste etappe i terreng, før siste dagane på asfalt. Dessutan høyres «setesdalsheiane» ganske uskyldig og trivelig ut. Det skulle vise seg å bli tyngre, lengre, meir krevjande og finare enn forventa.

Kanskje var det at kroppen hadde begynt å innstille seg på å vere framme, kanskje var det det overraskande kuperte terrenget, eller kanskje var det det at me innsåg kor utrulig langt det faktisk var som gjorde det. Uansett, me kjente me var slitne og litt leie, og syra i låra verka til å komme av den minste bakke.

Kilometrane gjekk også seinare enn vanleg, og det verka ufattelig at me skulle nå Lindesnes i løpet av dei ti dagane me hadde satt opp. I følge DNT sine ruter hadde me 13 timar i terreng føre oss kvar dag. Flybilletten til Martha tilbake til Stockholm var bestilt, så me måtte berre nå ned. Gleda vart derfor enorm når me første dagen skjønte at me hadde rekna feil, og faktisk hadde 11 dagar å gå. Me vart så glade at me tok ein vill dans på fjellet. Likevel vart det knapt med tid, og lite pausar, så jammen flaks me rekna feil!

Sjølv om dagane var lange, vart det etterkvart eit nydeleg vær, og fine omgivnadar. Dette hjalp godt på humøret og motivasjonen.

Med fint vær, lettare terreng og betre stemning gjekk også kilometrane raskare, og me klarte endeleg å komme i rute. Me nådde Taumevatnhytta fredag kveld. Der venta det fire Frittgåande Høner – fire spreke damer frå Sørlandet som gjekk på tur i lag kvar første helg i september (opprinneleg sju, men litt frafall). Dei tok svært godt imot oss, og baud oss på tomatsuppe med egg (såklart frå Frittgåande høns), rødvin, heimelaga brød, sjokolade og popcorn. Gjett om me raskt la vår elsk på desse damene!!

Dei kunne også fortelje at neste døgn skulle bli noko utrivelig, med mykje nedbør. Jaja, me måtte videre neste dag likevel. Vel halvvegs neste dag kom me innom ei lita hytte kalla Håhelleren. Her var to karar frå før – ein frå Kristiansand og ein frå New York City. Amerikaneren var imponert og frelst over hyttelivet og naturen, og at ein berre kunne ha åpne hytter rundt omkring i fjellet, med mat, og der framande folk kunne komme og prate med kvarandre. Me er enige! DNT er eit fantastisk tilbud, og turen vår hadde ikkje vore den same utan!

Sørlendingen lurte på om me gleda oss til det neste døgnet. «Det er meldt 90mm nedbør og flomvarsel», kunne han meddele. Ingen trivelig nyhet, og ikkje lenge etter at me forlot hytta, begynte det å regne. Det regna og regna, og det frista lite å slå opp teltet då me nå visste kva me hadde i vente i løpet av natta. På kartet såg me ein ring rundt ei hytte. Me håpa det skulle vere ei åpen Statsskog-hytte, og kryssa fingrane for at me kunne sove der. Vel framme oppdaga me at hytta var låst. Skuffelsen var enorm, våte og kalde som me var. Me tusla videre med bøyde nakkar. Plutseleg stod ei hytte til forran oss, og me kunne kjenne lukta av røyk frå pipa. Me luska oss opp, og akkurat i det me skulle til å banke på åpna døra seg og ein mann kom ut. Me visste ikkje heilt kva me skulle seie, men stotra fram at me lurte om dette var ei DNT-hytte, sidan me var så kalde og våte, sjølv om me visste det ikkje var det. «Nei dette er ei gjetarhytte», sa mannen som heitte Torgeir. «Vil dåke komme inn å varme dåke litt?» Ja, det ville me. Inne var det varmt og godt, og Torgeir var åleine på hytta, då han venta på dei andre gjetarane som var lenger inne på fjellet og sanka sauer dei kommande dagane. Me såg med lengsel på minst 15 ledige senger. Torgeir spurte kvar me skulle videre, og me fortalte at me egentlig skulle til Gaukhei, men ikkje ville rekke fram før mørket. «Så me må vel snart ut å slå opp teltet..» sukka me. Torgeir tilbydde oss då å sove på hytta, og før han hadde fått spurt ferdig utbraut me:»ååå ja det vil me veldig gjerne! Så snillt av deg!» Freidigheten lenge leve! All høflighet var forsvunne, då me var nærast desperate etter tak over hovudet den natta.

Det vart eit veldig trivelig opphald. Torgeir fortalte oss om gjetarlivet i heiane heilt sidan 1800-talet, og me fekk innblikk i ein for oss heilt framand kultur og historie. Den natta vakna me mange gonger av regnet som slo mot veggane og taket, og var så glade for å vere inne. Neste morgon var det danna seg eit vatn der det førre kveld var ein liten bekk. Vanvittige mengder nedbør var komt den siste natta. Flomvarselen var på sin plass, og det vart ein krevjande dag!

Me måtte vade utallige elvar, og vandre opp og ned langs elvebreddene for å komme over. Når me ikkje vada elvar gjekk me i bekkar – som stiane var omgjort til. Me var kliss gjennomvåte heile dagen, og kalde. Me håpa å nå Ljosland, men då det vart mørkt var det umulig å ta seg fram i gjørma, og me måtte til slutt slå opp teltet i ei myr. Me var utslitt! Men vel inne i teltet og nedi posen var alt tørt og varmt igjen. Fantastisk!

Ikkje så fantastisk å ta på kliss våte kle neste morgon.

Men nå hadde me berre 4 km igjen til vegen. Berre 4 km igjen i terreng på heile turen vår Noreg på langs! Etter den siste vekas strabasiøse ferd kjentes det godt! Framme på vegen vinka me farvel til terrenget.

Nå er me på Ljosland fjellstove. Me har dusja, ete biff og dessert. Me har vore på tur i 100 dagar i dag, og har berre tre dagar igjen av turen vår. Det blir på asfalt ned til Lindesnes. Ei trivelig dame på fjellstova her har allerede køyrd avgarde med sekkane våre, og nå legg me snart i veg. På torsdag kjem me etter planen til Lindesnes. Det er ufattelig rart!

Hardangervidda

Me er komme til Haukeliseter, og der var jammen Hardangervidda også over. Etappen har vore prega av hytteliv, mange kilometer, vakker natur, vind og fantastisk selskap!

Torsdag vandra me frå Finse i strålande solskinn. Me var i godt humør etter det trivelige oppholdet på Finse, og var mette og gode etter ein lang hotellfrukost, og klar for Hardangervidda. Etappen mellom Finse og Kjeldebu er spektakulær, og ein tur me vil anbefale! Dette var forsåvidt turen me sjølve gjekk for 7-8 år sidan, då me lova oss sjølve at ein SÅ lang tur skulle me aldri gå igjen. Tidene forandrar seg!

Lenge verka turen som ein leik i forhold til turen for mange år sidan. Me svevde avgårde frå stein til stein i det fine været. Men det skulle ikkje vare. Vel halvvegs syns Martha sine bein at dei hadde gått nok. Uansett kor mykje ho prøvde å kjefte på dei, og sei at dei skulle skjerpe seg, var dei tunge som bly og ville helst ikkje rikke seg. Kilometrane begynte derfor å gå seint, og Kjeldebu verka framleis langt borte.

Me pusla avgårde i rolig tempo, litt bekymra for om me ville komme fram før mørket. Så skjedde det noko. Mari gjekk fremst, og la merke til ein fyr som gjekk og surra rundt litt lenger framme. Så vinka han. Mari vinka litt nølande tilbake, tenkte at det var nå voldsomt engasjement over å møte framande i fjellet. Så oppdaga ho kven det var, og begynte å le høgt. Martha, lenger bak, høyrde berre Mari sin voldsomme latter, og tenkte:»Nei, no har ho der mista vetet!» Men det var ikkje det som hadde skjedd. Det var Jens som plutselig sat på ein haug. Han skulle overraske oss, og hadde gått i møtes. Då me brukte så lang tid hadde han satt seg ned litt. Der hadde han sovna i lyngen, før han ein time seinare vart vekt av ein lemen som stod og freste han opp i ansiktet. Jens var derfor glad for å sjå oss, då han var redd me hadde gått forbi medan han låg der og sov. Men det gjekk fint! Jens tok sekken til Martha, og siste biten til Kjeldebu gjekk mykje lettare. Flaks med ein slik overrasking akkurat denne dagen!

Vel framme på Kjeldebu venta nok ei overrasking. Me var akkurat komme fram og hadde slengt sekkane på bakken då to hyttevaktar kom bort til oss, og tok oss i nevane. «Nå har me venta lenge på dåke», sa dei. «Åå?», sa me, veldig overraska, då me var ganske sikre på at me aldri hadde sett det trivelige paret før. Det viste seg at dei to kjente godt Britt-Elin frå Kvinnherad, som også pleier vere hyttevakt på Kjeldebu. Me vart fortalt at dette var ei av kollegaene Mari ville få ved Kvinnherad vidaregåande til hausten, og at ho hadde sagt me måtte få ein spesiell velkomst. Før me visste ordet av det stod me der med kvar våre glas med godsaker som varma slitne og glade kroppar. For ei overrasking! I tillegg hadde hyttevaktane fått andre telefonar frå kommunen vår, frå Sigve, som også hadde gitt beskjed om at dei måtte ta godt vare på oss. Me kan skrive under på at det vart me! Og ein slik velkomst med slike helsingar vart satt umåtelig pris på! Tusen takk for oss, Kjeldebu!

Neste morgon gjekk turen mot Tråstølen. Her vart det nok eit fantastisk møte! Mamma, Ellen (mamma si venninne), vetlebror Lars Tobias og Kira (hunden) var komme opp. Hurra!! Mamma overraska oss med ei gigantisk sjokoladekake. Gleda vart enorm, både over gjensynet og kaka.

Lars Tobias fekk dessverre ikkje fri frå lørdagsjobbing, og måtte tilbake igjen, men fekk først slå følge med oss eit par timar. Det var eit etterlengta selskap!! Så køyrde han bilen heim, medan Jens, mamma, Ellen og Kira var klare for meir.

Turen gjekk til Sandhaug der me åt middag og tok ein tidleg kveld. Neste dag skulle nemleg bli lang! Då venta 44 kilometer, til Hellevassbu. Dette vart rekordlengde for Mari og Martha på turen. Det nye turfølget var spente på dagen, men viste ingen (ytre) teikn til at dei ville droppe ut sjølv om turen skulle bli lang. Særleg imponerande av Jens, som hadde bursdag denne dagen. Kva meir kan ein eigentleg ønskje seg på bursdagen enn å få gå så langt?

44 kilometer skal ikkje gå av seg sjølve. Det gjaldt heller ikkje desse. Kraftig vind som gjorde at me stadig var nær å velte gjorde det ikkje enklare.

Tempoet var høgt, og det var ikkje takka vera oss to. Dette turfølget er nemleg av den verkeleg spreke sorten, og to søstre som for lengst har inntatt eit standardgir måtte verkeleg sette opp dampen for å halde følge.

På Litlos (etter 27 kilometer) hadde me tid til nøyaktig 45 minutts bursdagsfeiring (nøye utrekna for å nå fram før mørket). Her vart det boller, kaffi og brus.

Pausen gav oss eit energikick utan like. Det varte omtrent 1,5 time. Den siste mila vart tung, men stemninga var likevel relativt god, og me kom fram. Kira, med 10kg på ryggen, såg ut til å kose seg heile vegen. Ho hadde til og med nok energi til litt jakt langs stien, og det vart lemen til både lunsj og middag for hennar del-tygd og svelgd med hud og hår!

Ho fann også noko verkeleg stort – mulig restar av ein T-rex!

På Hellevassbu var det smekkfullt, og Mari og Martha lengta ei lita stund etter det fredelege teltlivet. Me hadde bestemt oss for hytter over vidda, så me alle kunne ha lette sekkar her. Jens hadde frakta soveposar og telt ned til Kinsarvik, der dei og bilen skulle bli henta og frakta opp til Haukeli neste dag av dei kjekke foreldra hans, Odd og Judith. Fantastisk med lett sekk, og så snart me vart tildelt madrasser og senger var savnet etter teltet gløymd. Me var slitne, men storfornøyde med dagens innsats.

I går vandra me i rolig tempo siste drøye to mila til Haukeliseter. På vegen møtte me Judith og Odd – også eit veldig trivelig gjensyn! Det er rart å vere så nær heime, og veldig fint at så mange har tatt seg tid til å møte oss!!

Me åt middag ilag alle saman på Haukeli før selskapet måtte køyre heim, og det plutseleg berre var oss to igjen. Nå er storsekkane tilbake, og me er klare for siste etappe – 10 dagar til LINDESNES!

Skarvheimen og Finse

Kvifor gå heile Noreg på langs når me har noko av den aller finaste naturen så nær heime? Me er komme til Finse, og vår kjære Hardangervidda.

Sidan sist har me gått gjennom Skarvheimen. Det har vore høgt, kupert og steinete.

Og veldig, veldig fint!

Dei siste dagane vart lengre enn forventa. Stein og ur gjer at kilometrane går saktare. Når det i tillegg regnar, og steinane blir gjort glatte som eit badegolv med såpe, går det enda seinare. På det verste hadde me ein fart på kanskje 1 km i timen!

Me har til og med gått gjennom Helvetet. Kupert og steinete, men elles langt betre enn kva ein skulle forvente av ein stad med eit slikt namn.

Dei siste dagane har også gitt oss nokre interessante møter med nokre illsinte skapningar. Her er lemen overalt! Dei hoppar fram på stiane og skriker og freser. Dette gjer at me også hyler og hoppar til himmels kvar gong. Me veit ikkje kven som skrik høgast, men ME døyr i allefall ikkje av sinne. Kanskje eit kurs i anger management ville vore på sin plass, kjære lemen?

Eit anna spesielt møte var av den litt større sorten. Ein dag me balanserte på steinane, kikka me plutseleg opp. Der letta ei gigantisk kongeørn rett føre oss, og flaug rett mot oss. Me var trollbundne av den flotte fuglen som nærma seg. Den var så nær at me tydeleg høyrde kvart vingeslag. Den flaug på sida av oss og fortsatte innover fjellet. Me følgde den med auga. Wow, for ei villmarksoppleving, tenkte me begge. Medan me speida etter ørna dukka plutseleg noko anna opp over bergkanten. To store, gule lys. Hæ? Ein BIL? Plutseleg var den ultimate «into the wild»- opplevinga over, då det viste seg at det gjekk ein grusveg MED bilar rett på sida av oss. Jaja, mon tru om bilen fekk med seg ørna…

Elles er det blitt haust i fjellet. Fargene er blitt meir gule, raude og brune. Lufta er klar og myggen er totalt fordufta.

Det er også blitt kaldare, og i natt vakna me i teltet kalde som is. Eit sjokk for to som heile sommaren knapt har kunna lukka glidelåsen på dunposane ein einaste gong på grunn av ekstremvarme. Då me stod opp var teltet dekka av rim. Me pakka saman og kom oss avgårde. Snart stod sola opp, og me fekk varmen.

Vandringa over Hallingskarvet i dag har vore nærast euforisk. Sola har skine, og omgivnadane har vore ubeskrivelig vakre.

Me har kosa oss glugg i hel på vegen ned mot Finse, med utsikt mot
den mektige Hardangerjøkulen føre oss. Før me visste ordet av det var me på Finse. «Nesten heime jo», utbraut me. Og på ein så fin dag!

Og som om ikkje dagen var god nok frå før: Her møtte me vårt aller største forbilde for turen vår – Geir Eidsvik! Han har gått Norge på langs før (2003), og det er han me har fått låna alle karta av. Me har stort sett følgd same ruta som han på turen vår. At ruta allerede var laga har gjort turen ekstremt mykje lettare for oss. Alt me har trengt å gjere er å gå den. I tillegg har han gitt oss tips og informasjon om alt som var verdt å vite for ein slik tur.

Allerede før me møtte han har me berre kalla han Jernmannen. Dette av god grunn. Han fullførte Noreg på langs på utrulige 67 dagar, og ryktene i Uskedalen seier til og med at han ein gong løfta ein bil opp frå ei grøft. Medan me syns me går veldig langt om me har gått tre mil ein dag, kan me sjå på kartet (der datoar frå hans tur er teikna inn) at han gjerne har gått både fire om fem mil i same området. Folk me har møtt på turen hugsar Eidsviken, som han med så mykje energi, og som gjekk så langt. Altså ikkje Jernmannen for ingenting!

Uansett, då me var på veg bort til Finsehytta, kom Geir på sykkel opp bak oss. «Velkommen til Finse! Dåke treng ikkje sove på hytta, eg har jo leilighet her, med eige rom til dåke!» Geir jobba nemleg som vaktmester på hotellet på Finse. Me vart kjempeglade, og takka ja. Me fekk beskjed om å kjenne oss som heime i den nydelege leiligheten med utsikt mot jøkulen. Me fekk dusja og vaska kle, og før me visste ordet av det kom han inn døra igjen med seigemenn, cola og anna digg til oss. Her er verkeleg ein som veit kva NPL-arar likar!

Etter å ha slappa av, ete godis og lest aviser på sofaen, tok me turen bort på Finsehytta for ein skikkelig treretters. Maten på Finse er noko utanom det vanlege, og særleg dessertbuffeten er noko me har snakka om sidan Nordkapp (faktisk!!).

Gjengen rundt oss på bordet klarte ikkje skjule sin forundring over kor mykje dessert me kunne stappe i oss der me forsynte oss gang på gang. Me lo, og sa at ein blir svolten av å gå langt.

Etterpå gjekk me tilbake til leiligheten, og her vart det deling av turopplevingar med Geir. Tusen takk for eit kjempetrivelig opphald og for ein enorm gjestfrihet! Me tek med oss mange gode tips for dei siste etappane.

Og må til slutt legge til at me knapt nokon gong har sett ein liknande utsikt frå doen som her! Finse er nydeleg!

Nå gler me oss til å fortsette inn på fantastiske Hardangervidda. Me nærmar oss heimlege trakter, og på fredag kjem mamma, Ellen og vår gode vetlebror Lars Tobias og helsar på. Jammen mykje å glede seg til dei neste dagane, og med berre to drøye veker igjen av eventyret prøver me å nyte kvar dag til det ytterste.

Jotunheimen og Tour de Norway

«Eg blir glad i hjarta mitt av Jotunheimen», sa Martha før me entra nasjonalparken. Etter dei siste dagane seier Mari seg fullstendig enig. Me er nå ferdig med Jotunheimen, og det har vore nokre fantastiske dagar!

Etter Trondheimsopphaldet satt me oss i bilen med Jens igjen, i retning Otta. Otta ligg ganske langt øst i forhold til Jotunheimen. Me bestemte oss derfor for å sitte på med Jens litt vestover. Me hoppa av ved same breddegrad som Otta, berre lenger vest. Herfrå vandra me langs vegen over Valdresflya, mot Gjendesheim.

Det vart ein fabelaktig lett og fin tur, då me ENDELIG har fått vår eigen «Tour de Norway-servicebil» (les: Jens og go’opelen). Dei tok Beistet og Raggabasten for oss, kom med mat- og klesforsyningar, og anna NPL-service undervegs.

Martha fekk til og med tørke dei våte fjellskoa i motorrommet i pausane. For ein fantastisk luksus!

Neste dag, litt utpå dagen, kom me til Gjendesheim. Herfrå var planen å gå Besseggen og Bukkalægret. Værvarselet for dei neste dagane viste store mengder regn, lyn og torden. Me såg det som uforsvarlig og kjedeleg å ta turen opp i høgden i slik vær. Denne dagen var det imidlertid greit vær, og me såg at me kunne nå å gå eit av fjella før det vart mørkt. Me tok derfor båten vestover langsmed Besseggen inn til Memurubu, og gjekk turen derfrå over Bukkalægret. Her vart Jens også med, og han forlot servicebilen.

Mari, med ein viss høgdeskrekk innabords, hadde heilt sidan me la opp ruta vore litt skeptisk til turen ned Bukkalægret, då kartet viser ein sti RETT ned ei fjellside- som eit stup. Kartet lyg aldri, og det var akkurat så bratt som forventa!

Likevel, når ein kjem nær går alt som regel mykje betre. I tillegg hjalp det enormt på Mari si mestringskjensle at me møtte to svenskar midt i fjellveggen – på sin første vandringstur nokon sinne. Dei hadde lest på Visit Norway at dette skulle vere ein nybyrjartur, og var mildt sagt litt sjokkert. Jens gjorde det heile i overkant spennande, då han plutseleg haldt på å snubla på kanten av det brattaste. Men det gjekk bra, og me lo og koste oss ned fjellsida, om enn med ein del adrenalin i blodet.

Dette var vår første skikkelige topptur på turen, og utan sekkar (som me sendte heilt til Gjendebu med båten) var det heilt fantastisk! Ikkje minst var utsikten og omgivnadane spektakulære!

Me gjekk til Gjendebu, og fekk servert treretters middag. Perfekt avslutning på ein nydeleg dag!

Idag, etter lang og god frukost, vandra me mot Eidsbugarden og Fondsbu. Jens slo følge eit stykke, før han gjekk tilbake og tok båten tilbake til bilen. Han tok også med sekkane tilbake på båten. Vår helt!

Me har svevd over fjellet, plukka blåbær og kosa oss. Nå sit me på Fondsbu og har ete burger.
Deilig!

Vidare går turen ned til Tyinkrysset på asfalt, før me entrar Skarvheimen og deretter Hardangervidda. Nå skal me gå imøtes med Tour de Norway-bilen og Jens, før me saman med dei slår opp teltet for natta. Me har det fantastisk fint!

11.etappe: Asfalt, Rondane og enda ein Trondheimstur

11.etappe, frå Røros til Otta, er gjennomført, og me har til og med hatt vår tredje tur innom Trondheim på turen.

Etter Røros hadde me tre dagar på asfalt føre oss nedover Østerdalen før me skulle inn i Rondane. Me såg føre oss tre uendelege dagar, og prøvde å psyka oss opp som best me kunne. Det vart mykje betre enn forventa! Me slapp nesten unna den trafikkerte hovudvegen, då det fantes parallelle grusvegar og liknande nesten heile vegen. Me vandra langs Glomma fordi gigantiske gårdar med nydelege gamle lafta trehus. I tillegg dukka matbutikkar og restaurantar opp nesten kvar dag. Sånn likar me!

Me møtte også mange trivelige folk og dyr…

Dag 2 kom me til Tynset. Der har dei verdas største spark, noko dei forståeleg nok er svært stolte over. Etter ein god middag på ein italiensk restaurant var me klare for bilete med attraksjonen. Akkurat i det me gjekk mot sparken, sprang 10 ungar føre oss – med eigen fotograf. Me innsåg at denne gjengen ville gjere seg betre på bilete enn to rufsete landeveisrøvarar som oss. Kulturhuset er fint det også…

Eit stykke etter Tynset måtte me ein liten tur inn på hovudvegen igjen. Me har aldri sett så mange trailarar på ein veg, og aldri gjennom vårt asfalteventyr har me blitt teke så lite hensyn til. Sjølv når me gjekk på andre sida av rekkverket var me nær ved å bli snissa og blåst rett ut i Glomma når trailerane suste fordi. Ikkje særleg trivelig! Det vart også ein lang kveld på denne vegen. Bøndene mellom Tynset og Alvdal hadde verkeleg ikkje latt ein jordflekk stå urørt. Me leita og leita etter teltplass, og måtte leita i ei mil før me fann ein liten flekk med elvesiv som rakk oss til magen, heilt nede i kanten på Glomma, og med hovudvegen rett over oss. Me sov godt likevel.

Elles har me blitt i overkant freidige med å haike sekkane våre avgårde. Me rekk ut tommelen med det same me er på ein veg, og spør om sekkane kan få sitte på eit stykke. Ein dag brenn me oss kanskje på dette, og nokon stikk av med dei. Så langt har me imidlertid trua på menneske, og møter mange fantastisk hjelpsomme folk! Å gå utan sekkane er som å fly bortover vegen. Stemninga blir fabelaktig, og Noreg på langs-livet smiler, trass relativt kjedeleg vegtrasking.

Grunnen til at me måtte ta vegen gjennom Østerdalen var på grunn av litt tight tidsskjema. Me måtte nå Otta før 18.august, for me skulle nemleg til Trondheim igjen, og i Otta skulle Jens hente oss. I mai, rett før avreise, leverte Mari masteroppgåve. Nå var det tid for at den skulle forsvarast muntlig, og få sensur. Kveldane i teltet på denne etappen gjekk derfor med til lesing av oppgåva, og på dagtid fekk Martha høyre om både funn og metode. Jammen var ho heldig! Etter hjernekapasitet på ca. 10% dei siste 2,5 månadane var det vanskeleg å «skru på» igjen. Etter ein del dagar med tom stirring på teksten, begynte det heldigvis etterkvart å sive inn litt av kva det siste årets studier hadde handla om.

Etter dagane på asfalt var me godt fornøyde med å komme oss opp på fjellet. Rondane, Noregs eldste nasjonalpark (stifta i 1962) stod for tur. Eit nydeleg område med fjell dekka av reinlav. Veldig spesielt, og veldig fint!! Og teltovernattingane i den mjuke mosen var som å sove i den mjukaste seng.

Etterkvart kom me inn på stiar breie som vegar. Me gjekk i regn og vind til Rondvassbu.

Her varma me oss og åt rømmegraut. Fantastisk!! Deretter bar det nedover mot Mysuseter. Plutseleg skimta me ein gul prikk i det fjerne. Me kjente berre ein med så gule klede. «Kan det vere Jens?»

I knallgule oljeklede frå Nordsjøen kom Jens – akkurat framme etter ein lang køyretur frå Husnes i Kvinnherad den dagen. Gjensynsgleda var stor, og etappen nærma seg slutt. Neste morgon gjekk me ned til Otta medan Jens sov frampå. Så henta han oss, og me satte kursen mot Trondheim – igjen!

Framme i bartebyen reiste Martha vidare til Leksvika, på andre sida av Trondheimsfjorden. Her besøkte ho Ellen, venninna frå studier i Sogndal, som nylig har flytta til ein 200 år gammal gård med samboaren Christoffer og lille Anna Sofie.

Imens besøkte Mari og Jens venner i Trondheim, og tok deretter inn på splitter nye hotellet på Lerkendal. Luksus! Hotellfrukost neste morgon var ikkje å forakte, sjølv om nervene for Mari sin del nå begynte å spenne seg for muntlig forsvaring.

Medan Mari førebudde seg, snakka med veiledar og vart grilla av sensorar, reiste Martha og Jens til vår gode venn fysioterapeut Addi. Martha har lenge hatt smerter i skulder/rygg på turen. Addi var klar for å gjere ein innsats for å hjelpe.

Profesjonell, dyktig og med varme hender fant Addi fort problemet. Martha var storfornøyd med behandling.

Jens koste seg også!

Imens var Mari plutseleg ferdig som student. Masteren gjekk over all forventing, og ho nærast sveva ut frå NTNU med toppkarakter. Det var ei blanding av latter og tårer, og nå skulle det feirast!

Spa på Brittania var allerede planlagt, som bursdagsgave frå Mari til Martha, og med enda noko å feire blei det champagne i badet!

Reinare enn på mange månadar, glade og avslappa gjekk turen etterpå til Marie – igjen! Her var alle me er så glade i i Trondheim samla, og me hadde ein herleg kveld i lag, med tapas, god drikke og fantastisk selskap!

Og ikkje minst dei ni kvelpane, som var blitt enda større og søtare nå, fekk stor oppmerksomhet.

Opphaldet i Trondheim vart heilt fantastisk, og vart avslutta med at me invaderte heimen til Ida og Trond, som diska opp med tidenes frukost!

Nå er me på veg til Otta igjen, og er klare for Jotunheimen. Yr melder om drittvær, og Martha gløymde regnbukse hos Ellen. Då passar det godt at Jens har ei løysing – nordsjøkleda er nå donert til Martha, og me er klare!!

10.etappe: Meråker – Røros

Etter ein hard siste etappe i nord kom endeleg den etterlengta kviledagen. Forrige kviledag hadde me i Hattfjelldal for fire veker sidan, så kroppen jubla for ein dag utan gåing.

Me tok fly ned til Trondheim der Mari reiste og henta depotpakken med kart og mat, og Martha venta på Tobias på flyplassen. Tobias hadde ikkje blitt skremt vekk forrige gang, og kom og ville vere med nokon dagar til.

Me reiste ut til Marie (som var med på tur frå Steikvasselv til Umbukta) der me fekk ein optimal kviledag. Marie hadde tenkt at me sikkert var svoltne, og hadde lurt på kva ho skulle servere oss. Ho kom på uttrykket «så svolten at eg kunne ete ein hest», og henta opp Emil (far til Marie sin hest) frå frysaren. Så blei det grilla hest med herlig tilbehør på terrassen. Me kan ikkje hugse sist me var så mette.

Etter middag blei det kake og jordbær. Hos Marie fikk me i tillegg vaska klær, helsa på 9 supersøte vorstehkvalpar, og fikk til og med heimalaga brød til frukost neste dag. Etter frukost kjørte ho oss ut til Meråker og turen kunne begynne igjen. Denne gangen mot sør.

Det var uvant med sol i ansiktet heile dagen, og Mari såg stadig vekk feil veg på både GPS og kartet, ho ville stadig ta vegen mot nord. I tillegg føltes det nærast som me hadde reist i tid. Plutseleg var det haust. Det vart mørkt tidleg på kvelden, det var mykje sopp i skogen, men kanskje den største utfordringa var den enorme mengden modne blåbær og molte. Korleis skal me komme oss til Lindesnes når me må ha blåbærpause kvar 100.meter?

Me traska i veg frå Meråker, og det tok ikkje lange tida før me fikk haika sekkane avgårde eit stykke. Ein lett og fin start på dagen. Dei vart kjørt til ei hytta kalla Bjørneggen. Når me kom dit varma me oss real turmat på hytta før me gjekk vidare.

Fleire kilometer og blåbær seinare vart det tid for å campe. Tobias fortalte att han hadde med faren sitt telt, som han hadde fått til 16-års dagen. Tobias hadde heller aldri slått det opp før, og me klødde oss i hovudet og leita etter ein bruksanvisning. Eit par MacGyver-triks seinare stod teltet, og me sov som nokre steinar heile natta.

Mari fekk også sove åleine for første gong på turen. Stjerneposisjon var ønskeleg, men vanskeleg i sovepose. Sidelengs åmeposisjon er imidlertid bra det også…

Neste morgon hadde Martha bursdag. Då vart det unntak frå regelen (sjokolademandag) og det blei sjokolade til frukost (på ein fredag!!). I tillegg blei det sang og gaveutdeling. Perfekt start på dagen ifølge Martha.

Me gjekk til ei nydelig hytta kalla Storerikvollen.

Der serverte Mari og Tobias kaka og vin.

Tobias fekk låna telefonen på hytta og ringt til Nedalshytta, og dei lova oss viltgryte når me kom fram, på trass av att det blei etter serveringa var stengt. Nå hadde me verkeleg noko å gå mot, og peisa vidare til Nedalshytta. Tobias tok og ein del tunge ting frå sekken til Martha, så dagen blei enda litt kjekkare og bedre.

Då me kom fram fikk me dusje, noko me i grunn såg på som totalt unødvendig, då me hadde dusja for berre tre dagar sidan. Me orka i alle fall ikkje å vaske håret. Etter det vart det trerettars og ei iskald øl. Ein perfekt avslutning på ein fin dag.

Neste dag bar det vidare. Men ikkje så langt. Ved Væktarstua venta me på bussen Tobias skulle ta heim. Tilfeldigvis hadde dei også søndagsbuffet her, og den kunne me ikkje la gå frå oss. Middagar og dessertar gjekk ned med stor fornøying. Kiloane som er forsvunne dei første månadane på tur kjem nok raskt tilbake igjen her i sør. Væktarstua gjekk nok i allefall ikkje i pluss med å ha oss på buffetbesøk. Etter adjø med Tobias vandra me, gode og mette, vidare gjennom Tydalen og mot Røros.

Dagen etter vart ein lang dag. Det regna og blåste utan like. Etter tidenes sommar er me blitt ekstremt bortskjemt med tanke på været, og me er fullstendig klar over at me ikkje har nokon rett til å klage på litt uvær nå. Likevel: dei som påstår at dei likar å vere på langtur i drittvær lyg – det er me hundre prosent overbevist om!

Men heldigvis var regn og vind kortvarig, og me kom oss gjennom det (om det ikkje var eit trivelig gjensyn).
Etter møte med mange nydelige, gamle trønderboligar, trivelige trøndarar og blide kyr…

…er me nå framme i Røros.

Fantastisk stad som me godt kan forstå har ein plass på verdsarvlista. Ettermiddagen har gått med til sightseeing og avslapping. Neste etappemål er Otta, og før den tid ventar nokre dagar på asfalt før me skal inn i den eldste nasjonalparken i Noreg: Rondane! Me gler oss til det siste!:-)

Norge på langs-mat

Som dåke kanskje har lagt merke til, handlar mykje av bloggen vår om mat, og dei aller største høgdepunkta me fortel om er gjerne knytt til eit godt måltid. Mat er ein spesielt viktig del av liva våre om dagen, og me syns derfor det er på sin plass med eit eige innlegg om det.

Ein blir svolten av å gå heile dagane. Det er vanskeleg å få bore med seg nok mat for lange etappar, og me må rasjonere for at lageret i sekken skal vare til neste matstasjon. «Nei, Mari! Ikkje meir enn to polarbrød til dette måltidet!» Dette gjer at me stadig snakkar om og tenker på kva me skal ete til dei ulike pausane. Ofte snakkar me også om all den deilige maten me skal kjøpe når me kjem til butikk eller restaurantar. Når me snakkar om dette får me ein fysisk reaksjon. Me blir FAKTISK mo i knea. Det verste er matlukt, som å gå forbi nokon som har grillfest. Då knekk knea nesten saman, og magen startar å ule som ei sirene. Heilt sant!

Som dåke forstår er mat over middels viktig for oss. Me går aldri forbi ein stad som sel mat, men oppå fjellet skjer ikkje det kvar dag (særleg ikkje i nord). Her er ein oversikt over vår matkvardag. Kanskje kan det gi andre nokre tips til turmat?

Til frukost er det havregrynsgraut som står på menyen. Me brukar store havregryn som me legg i vatn kvelden før. Då eser dei ut, og treng kun eit raskt oppkok neste morgon. Med eit godt smørstykke i grauten held me oss mette ganske lenge. Kanel, sukker, rosiner, syltetøy, honning eller nøtter gjer grauten ekstra delikat. I det siste har me endelig begynt å finne blåbær også. Ingenting er som nyplukka, varme blåbær i grauten. Då blir me lykkelige!

Kaffi må også til på morgenkvisten. Kokmalt Ali kaffe gir den beste kaffien i fjellheimen. Det er deilig med ein kopp om morgonen å vakne til.

På mandagar er det ekstra stas med kaffi. Me har nemlig innført sjokolademandag, då me et store mengder sjokolade som dessert til frukosten, for å få ein ekstra god start på veka. Alle veit jo at kaffi og sjokolade er den perfekte kombinasjon. Samtidig kjenner me oss litt crazy av eit så vilt påfunn… Små gleder i kvardagen…

Me følgjer framleis gå-regimet vårt med ein time gåing og så pause. Dei fleste pausane er korte der me et noko lite for å få litt energipåfyll. Då et me polarbrød, nøtter, smågodt, sjokolade, Rett-i-koppen og Eat Natural.

Eat Natural

Me er ekstremt glade for å ha blitt sponsa med energibarane frå Eat Natural. Dei er gode og gir oss energi som held. Det er mange ulike smakar, så me går ikkje lei. Ut frå namnet har barane ingen tilsetjingsstoff og består av naturlege ingrediensar. Me kjem til å fortsette å kjøpe Eat Natural etter denne turen, til tur, trening eller reis. Absolutt å anbefale!

Me har funne oss tre favorittar. Her er både mørk sjokolade, melkesjokolade og yoghurt. Inni er nøtter, rosiner, tranebær, blåbær, gresskarkjerner og anna digg!

Real Turmat

Midt på dagen har me ein lengre pause, der me lagar oss middag. Den består av kjente og kjære Real Turmat. Viss me skulle pakka med oss middag for åtte dagar tilsvarande råvarene me finn i Real Turmat, ville me ikkje kunna rikka oss av flekken. Med Real Turmat får ein 8 middagar for under eit kilo til saman og med nok kaloriar og næring som vanlege middagar. På ein tur som denne er ein skikkelig middag kvar dag heilt avgjerande.

Det finst også her utruleg mange alternativ, og etter over to månadar på tur har me smakt ein heil del. Me har laga ei topp 5-liste.

1. Storfegryte
2. Steinbitgryte
3. Lapskaus
4. Pasta Provence
5. Kebabgryte

Me er glad Real Turmat finst! I tillegg fungerer posen ekstremt godt til å varme seg på på kalde dagar medan ein ventar på at retten skal bli klar.

Til sist må me legge til kor fantastisk mat smakar ute på tur. Me har ikkje tal på kor mange gonger i løpet av denne turen me har sagt: «Dette er seriøst det beste måltidet eg har ete i heile mitt liv!» Me oppfordrar derfor alle til å ta neste middag ute i det fri, og kjenne kor godt det smakar då! 🙂

9.etappe: Eit hardkjør – nå bere det mot sør!

På sankthansafta forlot me eit snødekt Troms, og reiste til Trøndelag for å gå nordover derfrå. Tre veker på asfalt og framleis store mengder snø og enorme elver i fjellet gjorde at me måtte endre på planane, og stokke litt på ruta. Me gjekk frå Nordkapp til Skibotn før me forlot Troms. I gårkveld kom me opp til Skibotn igjen, «holet» er tetta, og me kan nå seie at me har gått gjennom heile Finnmark, Troms, Nordland og Nord-Trøndelag. Me veit ikkje Skibotn akkurat er Lindesnes, men det har likevel vore eit mål me har gått mot i over ein månad, og det er rart og herleg å vere tilbake!

Me starta frå Abisko for ei veke sidan. Allereie første kvelden kom me inn i Noreg igjen. Gjensynsgleda var stor. Sverige var fint og lettgått, men nå var me klare for norsk natur og spenstige Troms-fjell.

Me tok inn på Lappjordhytta den kvelden, og ikkje før me hadde lukka døra, blåste det opp utanfor, og regnet pøsa ned. Fantastisk med hytte ein slik kveld! Hyttenettet her i Troms har vist seg å vere imponerande, med nydelege ubetjente hytter i svært god stand. Og for ungdom (ja, i DNT er ein ungdom til ein er 26) kostar det berre 60 kr natta her.

Neste dagen kom me til Innset. Her besøkte me Bjørn Clauer og hans huskyfarm. Bjørn har sjølv gått Noreg på langs gjennom eit heilt år. Siste delen av turen fekk han låne ein husky med seg, og dette gav meirsmak. Han fekk då ein draum om å få sitt eige hundespann ein dag, og i dag lev han av å ta med turistar ut på sledeturar, med dei vel 60 grønlandshundane sine.

Bjørn hadde også vore så kjekk å tatt imot depotpakke frå oss, så her fekk me ut nye kart. Den kvelden vart det mykje kartstudering. Kor kort tid kunne me bruke til Skibotn? Kva dato skulle me bestille flyet ned igjen til Trondheim? Sidan før me starta har me hatt ein plan B, som me eigentleg tenkte ville vere den mest sannsynlege, om å sykle frå Trondheim og ned til Otta når me kjem der. Dette for å spare tid, då turen må vere ferdig 14.september, grunna jobb og skule. Det er fleire som har gått Noreg på langs på mindre enn 100 dagar, men for vår kapasitet såg me at det kunne bli knapt. Dei siste vekene har me imidlertid sett at det kanskje kunne gå å vandre heile vegen likevel. Me har ikkje hatt ein skikkelig kviledag sidan Hattfjelldal (4 veker sidan), og har auka kilometermål per dag for kvar etappe som har gått. Denne etappen tok imidlertid kaka. Me bestemte oss for fem dagar til Skibotn, noko som innebar 35 km i snitt per dag. Dette var lenger enn me nokon gong hadde gått, og i Troms er det ikkje flatt, men kanskje heller ein av dei meir kuperte delane av ruta vår.

Dermed susar ikkje akkurat kilometrane av garde, som dei gjorde i Sverige. Nokon gonger i løpet av dei fem dagane lurte me på om me i det heile tatt skulle komme fram i tide til flyet gjekk.

Og som om ikkje dagane var lange nok frå før, vart me her for første gong værfaste. Det kunne verke som at Troms syns me hadde komme for lett frå det værmessig gjennom Nord-Noreg, med ein månad med kun sol og varme. Tredje dagen frå Innset opna i allefall skyene seg og tømte alt sitt innhald over oss. Klissvåte kraup me inn i vedskjulet/utedoen på Rostahytta. Me hadde framleis 10 km igjen før dagsmålet var nådd, og ville derfor ikkje gå inn på hytta og søle den til. På utedoen drakk me litt varm suppe, medan me høyrde været utanfor bli verre og verre.

Etterkvart kom også torden, lyn og ei grauttjukk tåke, og då den neste mila som venta oss gjekk opp på høgfjellet, innsåg me at det ikkje var den beste ideen å fortsette. Det tok ikkje lange tida før me låg tørre og gode under ullpleddet på sofaen på Rostahytta, med Real Turmat og Donaldblad i henda. Deilig!

Grunna den tidlege kvelden, vart dei to siste dagane enda lengre, heile fire mil kvar. Grytidleg neste morgon var me derfor klare til start. Me vandra opp Isdalen, som utan tvil kjem med på lista over dei finaste plassane på denne turen. Været var perfekt og omgivnadane heilt fantastiske!

I slike omgivnadar er det godt å vere på tur, og ein gløymer alt av slitne og vonde føtter, eller svoltne magar. Alt slik var også gløymd då me like etter møtte på to overentusiastiske engelskmenn. Dei såg ut som dei svevde der dei kom opp berga, med to store smil. Dei kom frå London, og syns at alt her i fjella var ABSOLUTELY AMAZING! Til og med stormen kvelden før var etter deira meining heilt fantastisk! Me innsåg kontrasten dei må oppleve her i dei nærast folketomme fjella etter kvardagen i London. Og det var rett før dei letta frå bakken av begeistring då me sa det var reinsdyr rett bak haugen dei snart skulle opp til. Det voldsomme engasjementet og positiviteten var smittande, og me smilte og lo av møtet heile vegen til Gappohytta. Her laga me oss lunsj, og tok ein powernap på sofaen. Etter knapt eit einaste hytteopphald på heile turen, hadde me nå jammen fått sansen for hyttelivet!

Men me måtte vidare. Troms var imidlertid ikkje ferdig med oss riktig enda, og knapt ein kilometer frå hytta braka det laus igjen med eit enda verre tordenvær enn kvelden før. For kvart tordensmell knakk me meir og meir saman i knea, til me til slutt huka oss ned bak ein stein som to våte og livredde kattar. Eller huka og huka. Martha, som ikkje lenger akkurat er smidig som ein pusekatt, la seg heller horisontalt. Her venta me til det verste gav seg, før me litt småskjelvne labba avgårde igjen.

Ned Signaldalen enda vår ferd i terreng her i nord, og me hadde 47 km langs veg igjen til Skibotn.

Me fekk til og med helse på E6 igjen…

Det var ikkje noko blidt møte. Mykje tydar på at asfalten er blitt hardare sidan sist, og trykksmertene i føttene vart etterkvart enorm. Føttene kjentes som brennande, sprekkeferdige pailabbar der me stabba oss avgårde. «Snart framme nå føtter, snart framme!» Då me endeleg kom til campingen i Skibotn, kom tårene og latteren om kvarandre. Me kom oss bort til nokre benkar, der ein gjeng lastebilsjåførar sat. «Nå trudde eg det var ein gammal krok som kom gåande», slengte han eine utav seg til Martha (slik kjentes det også). «Har dåke gått langt?» «Ja, NÅ har me gått langt», sa me i kor og lo.

Til vår store glede var gatekjøkkenet på campingen framleis ope då me kom, og det vart baconcheeseburger til kvelds – same måltid som sist me sat der, for drøye seks veker sidan.

Me er veldig glade me tok valet og reiste sørover i juni. Me har hatt ein nydelig tur nordover nesten utan snø og store elvar. I dag reiser me til Tromsø og deretter Trondheim. Det skal bli godt, og nødvendig, med ein kviledag. Me er slitne, men fornøyde. Det er uvirkelig at me har gått etappen opp som me idag skal fly ned. Me gler oss til å gå sørover igjen. Endelig nedoverbakke!